Tegenstrijdige gevoelens
Het was een rare dag gisteren. Een dag waarop ik me zo had verheugd, maar niet goed begon. 's Nachts misselijk en diarree. Balen, want eindelijk was de dag aangebroken waarop ik mijn zo felbegeerde diploma kon ophalen. Ik zou vandaag in het zonnetje gezet worden, dat had ik wel verdiend na 6 jaar studie, vond ik.
Dus ziek zijn kon ik me niet veroorloven. Ik besloot me ziek te melden, zodat ik het bed weer in kon duiken, in de hoop dat ik in de loop van de ochtend op zou knappen. Dat gebeurde gelukkig.
Vervolgens las ik in mijn werkapp en de werkmail het overdonderende bericht dat een oud leerling van school, 17 jaar en net gediplomeerd, na een hartstilstand is overleden. Haar moeder werkt bij ons en de leerling heb ik nog les gegeven in de onderbouw. Tegenstrijdige emoties buitelen door elkaar. Verdriet en ongeloof borrelen naar boven. Maar ook weerstand hiertegen, want dit zou mijn dag moeten zijn.
Menigeen zou nu zeggen dat zo'n diploma niets voorstelt als je dat afzet tegen het verlies van een kind.
Het is de grote angst van alle ouders en het woord 'verschrikkelijk' dekt niet de lading. Zijn er überhaupt woorden die de lading dekken in zo'n situatie?
Kun je het verlies van een kind vergelijken met een voor mij belangrijke gebeurtenis als de diplomering? Nee, besluit ik. Het zijn twee totaal verschillende dingen. Ik besluit de gevoelens rondom de leerling en haar familie te parkeren. Mijn trots en blijheid met mijn behaalde succes wil ik niet relativeren, ik wil er van genieten.
En dat heb ik gedaan. Genoten van het persoonlijke verhaal, met een leuke anekdote en een terugblik op mijn best wel heftige leerproces. Pas toen we met het hele gezin ergens een hapje zijn gaan eten, heb ik van het overlijden verteld. En genoten van het samenzijn met mijn prachtige gezin.
Vandaag maak ik ruimte in mijn hoofd voor Emma en haar familie. In wat voor hel leven ze nu? Is het een troost dat ze 4 organen heeft gedoneerd of is het pijnlijk dat ze, naast het feit dat ze er niet meer is, ook nog eens niet meer compleet is? Ik staar naar de kaart die ik heb gekocht en zoek naar woorden. Wat ga ik doen? Zelf iets verzinnen, een gedicht opzoeken? Niets zinnigs komt bij mij op. Slechts één woord dekt de lading, één woord dat niet past bij de christelijke normen en waarden waarmee ik ben opgegroeid, dat ik ook niet op de kaart zal schrijven, maar het enig zinnige woord dat ik kan bedenken: GODVERDOMME!!
Dus ziek zijn kon ik me niet veroorloven. Ik besloot me ziek te melden, zodat ik het bed weer in kon duiken, in de hoop dat ik in de loop van de ochtend op zou knappen. Dat gebeurde gelukkig.
Vervolgens las ik in mijn werkapp en de werkmail het overdonderende bericht dat een oud leerling van school, 17 jaar en net gediplomeerd, na een hartstilstand is overleden. Haar moeder werkt bij ons en de leerling heb ik nog les gegeven in de onderbouw. Tegenstrijdige emoties buitelen door elkaar. Verdriet en ongeloof borrelen naar boven. Maar ook weerstand hiertegen, want dit zou mijn dag moeten zijn.
Menigeen zou nu zeggen dat zo'n diploma niets voorstelt als je dat afzet tegen het verlies van een kind.
Het is de grote angst van alle ouders en het woord 'verschrikkelijk' dekt niet de lading. Zijn er überhaupt woorden die de lading dekken in zo'n situatie?
Kun je het verlies van een kind vergelijken met een voor mij belangrijke gebeurtenis als de diplomering? Nee, besluit ik. Het zijn twee totaal verschillende dingen. Ik besluit de gevoelens rondom de leerling en haar familie te parkeren. Mijn trots en blijheid met mijn behaalde succes wil ik niet relativeren, ik wil er van genieten.
En dat heb ik gedaan. Genoten van het persoonlijke verhaal, met een leuke anekdote en een terugblik op mijn best wel heftige leerproces. Pas toen we met het hele gezin ergens een hapje zijn gaan eten, heb ik van het overlijden verteld. En genoten van het samenzijn met mijn prachtige gezin.
 |
| Wat leuk! Allemaal kreten die op mij van toepassing zijn in de vorm van een muzieknoot |
Vandaag maak ik ruimte in mijn hoofd voor Emma en haar familie. In wat voor hel leven ze nu? Is het een troost dat ze 4 organen heeft gedoneerd of is het pijnlijk dat ze, naast het feit dat ze er niet meer is, ook nog eens niet meer compleet is? Ik staar naar de kaart die ik heb gekocht en zoek naar woorden. Wat ga ik doen? Zelf iets verzinnen, een gedicht opzoeken? Niets zinnigs komt bij mij op. Slechts één woord dekt de lading, één woord dat niet past bij de christelijke normen en waarden waarmee ik ben opgegroeid, dat ik ook niet op de kaart zal schrijven, maar het enig zinnige woord dat ik kan bedenken: GODVERDOMME!!
Reacties
Een reactie posten