Geïnterviewd voor de Margriet!

Of ik geïnterviewd wil worden voor een artikel in de Margriet met het thema "Hoe vul je je leven in als de kinderen het huis uit zijn"?

De vraag komt via de mail van een journaliste. Ooit heb ik op facebook gereageerd op een artikel dat een vriendin had gedeeld en dat over een dergelijk onderwerp ging. En zo kwam de journaliste bij mij terecht.

Jemig, daar moet ik wel even over nadenken! Ik, pontificaal in de Margriet, met fotoshoot en al, zo blijkt na enig heen en weer gemail en gebel. Wil ik dat wel? Ik ken het blad niet en ik ken ook niemand die het leest. Aan de andere kant sta ik altijd open voor nieuwe dingen die spontaan op mijn pad komen.

De bedoeling van het artikel is, dat uiteindelijk drie verhalen van ervaringsdeskundigen geplaatst gaan worden. Eén verhaal over het rigoureus omgooien van werk of baan, één over verre reizen maken en de derde heeft hobby's opgepakt.

Ik vraag me af of mijn grote passie fluit spelen, het schrijven van columns en anekdotes,  Leon helpen met de crêpekraam als hij op een markt staat en het wielrennen, interessant genoeg zijn voor een artikel, maar de journaliste is erg enthousiast en gaat het verhaal voorleggen aan de redactie, die het vervolgens nog moet goedkeuren.

Een paar dagen later krijg ik een enthousiaste mail met de vraag wanneer we het interview kunnen houden, want de redactie wil mijn verhaal graag plaatsen. Het zou een inspiratiebron voor andere vrouwen kunnen zijn! Ik heb hier zo mijn twijfels over, maar ik ben in mijn leven wel vaker mensen tegengekomen die meer in mij of mijn verhaal zien dan ikzelf. Dus okay........ ik doe het!

De styliste belt me met de vraag wat mijn kledingmaat en schoenmaat is. We hebben eerder een afspraak gemaakt voor de fotoshoot en ze neemt kleding en schoenen mee in de kleuren donkerblauw, donkergroen, donkerbruin, (room)wit, grijs  en mintgroen, de  kleuren van het najaarsnummer.

Tjonge, daar word ik niet vrolijk van. Winterkleuren zijn kleuren die van mij een grijze muis maken en draag ik bij voorkeur niet. Maar ze moet zich er aan houden, zegt ze en ik heb toegezegd, dus ik laat me maar verrassen.

Het is een warme dag als ik naar Voorhout rij. Ik ben een beetje zenuwachtig. Wat gaan ze allemaal met mij doen? Ga ik er wel uitzien als mijzelf? Een natuurlijke look? Kleding die bij me past? Heb ik er wat over te zeggen? Ik vind het best spannend.

Drie leuke dames wachten me in een studio achter een huis op. De studio is licht en ruim en het is er gezellig rommelig. Dat, in combinatie met de hartelijke ontvangst, maakt dat de spanning meteen wegvalt. Ik laat het maar gebeuren en ga me als een mannequin gedragen, neem ik me voor. De vinger in de pap, die ik me voorheen had voorgenomen te willen hebben, laat ik ook maar varen.

De visagie valt me mee, het resultaat is redelijk natuurlijk. Alleen de lippenstift, die zou ik nóóóit uitgezocht hebben. Roodbruin en te veel aanwezig, maar wellicht valt dat op de foto niet op.

Na de visagie word ik in verschillende najaarsoutfits gehesen. Broeken, jurken, vesten, jasjes, het is al gauw te warm. En alles plakt bij het uittrekken. Daar heb ik dan ook wat hulp bij nodig,  want de kleding is nieuw en moet weer terug naar de winkel; er mag geen make-up op komen!

De styliste is niet snel tevreden. Gelukkig maar, want voor mij zijn de outfits ook nog niet je dàt. Uiteindelijk wordt het een combinatie waar iedereen blij van wordt, ook ik. De broek zou ik nooit hebben uitgezocht, vanwege de kleur (bruin) en het materiaal (terlenka/acryl, gruwel, ik krijg er acuut opvliegers van), maar  in combinatie met de rest is het een outfit dat me goed staat en ook wel bij me past.

Klaar voor de fotoshoot! Ik leun tegen een wandje, hand losjes in de zak en één knie gebogen. De styliste trekt regelmatig aan het shirt en de broek en geeft aanwijzingen over mijn hand. Ik kijk recht in de camera, naar boven, naar beneden, naar opzij, lach en glimlach. Ik loop van links naar rechts met ferme pas op voor mij te hoge hakken en blijf lachend in de camera kijken. Ondertussen zet de visagiste nog even wat blosjes op  mijn wangen. Ik zie er kennelijk nog niet warm genoeg uit.

Een natuurtalent, volgens de drie vrouwen! Ik verdenk ze ervan dat ze dat tegen iedereen zeggen!

Er worden heel wat foto's gemaakt. Allengs gaan de lachen en glimlachen over in grimassen en tot slot lach ik als een boer die kiespijn heeft. Buiten is het 30 graden, de zon schijnt vrolijk door de vele dakramen, binnen is het nog warmer, ik draag najaarskleding, heb het veel te warm en moet er vrolijk bij blijven kijken. Tjonge jonge, zwaar vak dit zeg! Blij dat ik geen Doutzen Kroes ben.

"Ik neem aan dat er maar één foto bij het artikel wordt geplaatst?", vraag ik voor de zekerheid. Dat klopt, maar de fotografe moet 10-15 foto's in verschillende poses naar de redactie sturen, die uiteindelijk beslist. Dit om te voorkomen dat te veel foto's in dezelfde pose in het blad worden geplaatst.

Alles bij elkaar, van visagie tot fotoshoot, zijn ze twee uur met me bezig.

Aan het einde van de sessie word ik getrakteerd op een lekker broodje en heb ik even tijd de dames over hun vak uit te horen.

Ze zijn alle drie ooit in dienst van Sanoma geweest, maar werden door bezuinigingen ontslagen, zoals velen met hen. Nu zijn ze ZZP-er en werken voor verschillende bladen en tijdschriften.

Zo werd de journaliste ingehuurd voor de interviews, de styliste voor de styling, die weer de fotografe en de visagiste heeft ingehuurd. Leuk hoor, zo'n kijkje achter de schermen.

Als ik thuis ben bekijk ik mezelf nog eens goed in de spiegel. En eerlijk gezegd: mooi gedaan, maar ik zie ineens een tuttige vrouw van 56. Ik hoop maar dat het uiteindelijke resultaat natuurlijker oogt.

En wat voelt mijn gezicht door de extra laag onnatuurlijk strak. Gauw haal ik de make-up er af. Héérlijk, wat een frisheid en wat naturel! Ik voel me meteen een stuk jonger.

naturel

Een week na het interview ligt de tekst in mijn postvak en mag ik het op inhoud checken. Ik ben een beetje teleurgesteld. Het interview is in 400 woorden samengevat en omvat nog geen A4. Het gaat alleen over het fluiten en schrijven van columns; de crêpekraam en het wielrennen worden niet genoemd.

"Ja, het klopt", zegt de journaliste, als ik vraag of ze gebonden is aan een bepaald aantal woorden. "Ik zou pagina's kunnen vullen met jullie verhalen, maar moet het helaas in een korte tekst samenvatten".

Ik realiseer me ineens wat een tijd, energie en zorg er in één artikel gaat zitten. Een artikel dat door wellicht duizenden, met name lezeressen wordt gelezen, wordt weggelegd en vergeten, waarna een week later een nieuwe Margriet op de deurmat en in de winkel ligt en nieuwe, met zorg gemaakte artikelen en interviews weer net zo snel en wellicht vluchtig gelezen en vergeten worden.

Maar wat maakt het uit of en hoe het gelezen wordt. Ik heb een hele leuke dag gehad en ben een bijzondere ervaring rijker. Ik ben gewoon één van de hoofdpersonen van een artikel! Hoe leuk is dat!

En uiteraard ben ik reuze benieuwd naar het eindresultaat! 

Margriet nummer 41 ligt vanaf vrijdag 30 september 2016 in de winkel. Kopen, zou ik zeggen!!