Ik beken....... (Afscheid van een hond)
Stiekem hopen wij dat ze niet gelijk krijgt.
En hoe weet je nou wanneer het zover is, vragen wij ons af.
Voor één soort hond blijk ik echter niet allergisch. In ons vorige dorp hadden buren verderop een Schotse collie waarbij ik geen enkele reactie vertoonde.
Dus als wij naar Apeldoorn verhuizen en onze kinderen een lichtelijke angst voor honden vertonen, opper ik voorzichtig of het geen idee is een Schotse collie te nemen. Goed voor de kinderen en wellicht ook goed voor mij.
Omdat wij snel rigoureuze beslissingen kunnen nemen en Leon wel is opgegroeid met honden, staan wij de volgende dag al met een bibberende pup van 4 maanden oud in onze armen, ons overhandigd door de boerin, die vertelt dat hij zo bibbert omdat ze hem net heeft gewassen: hij is nog nat en koud.
Omdat wij eerst moeten achterhalen of ik niet allergisch ben, stop ik mijn gezicht diep in zijn vacht en rijden we vervolgens weer naar huis.
"Mam, gebeurt er al iets?", vragen de kinderen om de haverklap. Maar er gebeurt niets en dat blijft zo.
Een paar dagen later halen we de pup op. Bento wordt zijn naam.
Hij blijft twee dagen in zijn hok, te schuw om er uit te komen. Langzaam winnen wij zijn vertrouwen, maar het is wel tekenend voor zijn karakter: het is een schuwe, bange hond. Het bibberen blijkt achteraf niet van de kou, maar van de stress te zijn. Bovendien is hij niet gesocialiseerd en heeft waarschijnlijk een trauma opgelopen op de boerderij: hij schrikt van alles. We wandelen wat af met hem. Avond aan avond om hem maar te laten wennen aan alle geluiden en het voorbijkomende verkeer.
Omdat ik de meeste moeite heb met zijn gedrag, ga ik met hem op puppiecursus. Helaas is hij slecht leerbaar en al redelijk oud voor een puppiecursus. Een hond leert door hem te belonen en de hemel in te prijzen, maar Bento is buiten zo gestrest, dat hij weigert beloningen aan te nemen.
We halen er een gedragskundige bij en krijgen wel wat goede tips, maar de valkuil zit hem in het feit dat we met z'n vijven zijn, terwijl hij baat heeft bij één duidelijke leider.
Ik moet eerlijk bekennen: ik ben teleurgesteld. Dit is niet wat ik mij had voorgesteld bij het hebben van een hond. Heerlijke wandelingen maken en een hond die iedereen vrolijk kwispelend begroet, het is aan Bento niet besteed. Tijdens het wandelen trekt hij enorm en wil alleen maar naar huis. Tegen mensen die bij ons over de vloer komen blaft en hapt hij. Dat geeft overigens ook een goede eigenschap aan: hij is trouw en loyaal aan ons.
Verder heeft hij een slechte huid: hij verliest veel haar en schilfers.
Leon en de kinderen zijn gek met hem, hij is ook erg lief voor ons, maar ik moet eerlijk bekennen.........ondanks alle energie die ik erin heb gestopt, heb ik weinig met hem.
Langzaam maar zeker begint hij dingen te leren. Hij luistert naar onze commando's en als we een high five willen, springt hij enthousiast tegen ons op. Hij leert niet te bedelen tijdens het eten en komt gezellig bij ons liggen. Hij vindt het heerlijk op het strand, in de golven, bij Bussloo aan het water, los lopen in het hondenbos bij 't Leesten en bij ons huisje in Frankrijk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er ook van geniet als ik hem zo zie.
In Frankrijk komen we er achter dat het verlies van schilfers en haren door stress komt. Daar verliest hij nagenoeg niets. Door de afgelegen ligging van het huisje komt er nauwelijks verkeer en af en toe een wandelaar langs. De prikkelarme omgeving doet hem goed.
Wat we hem niet kunnen afleren is zijn angst voor vreemden, het geblaf als iemand voorbijkomt en het getrek aan de riem.
Alleen zijn vorderende leeftijd maakt hem rustiger.
Twee jaar geleden besluiten we hem niet meer mee te nemen naar Frankrijk. De stress van de reis is niet meer leuk voor hem en voor ons. Hij gaat naar het pension en heeft het daar prima naar zijn zin.
Het is december 2016: we vrezen dat hij de kerst niet haalt. We vinden urine als we 's morgens beneden komen en urine als we van ons werk komen. Wat het ook is, opereren doen we niet meer, besluiten we. Gelukkig blijkt het een blaasontsteking en nog goed te behandelen met medicijnen. Hoewel hij goed ziek moet zijn, geeft hij geen kik. Het mannetje knapt op en mag nog even blijven. Er zit ook een tumor in zijn buik, maar die geeft nog geen problemen.
Ik beken dat ik stiekem alvast uitkijk naar het hondenloze tijdperk: geen haren en schilfers meer, schone gordijnen, geen hondengeur, spontaan een weekendje weg, witte muren.......het zal nog wel even duren.
"Als Bento er niet meer is, wil ik een nieuwe vloer", zeg ik, want de lichtgrijze plavuizen die we hebben laten leggen toen we in dit huis gingen wonen, vielen van het begin af aan tegen. Praktisch met een hond, maar koud, zakelijk en ongezellig.
De artrose gaat een rol spelen. Bento komt moeizaam overeind, zakt soms door zijn poten. Een hond die ons voorttrekt verandert in een hond die voortgetrokken moet worden. Hij krijgt staar, wordt doof, gaat meer haren, schilferen en ruiken en slaapt veel. Maar hij geeft geen kik! Het moment voor De Beslissing is er nog niet.
Drie weken geleden laat Bento weer urine lopen. Het is weer een blaasontsteking en hij krijgt meteen twee kuurtjes mee. Okay, manneke, het moment is er nog niet, je krijgt nog een kans.
De kuur slaat niet zo goed aan als in december. Plassen gaat moeilijk, maar nog steeds horen we hem niet.
We maken ons zorgen over het pension. Binnenkort gaan we met vakantie en kan hij het pension dan nog wel aan? De jongste dochter biedt aan hem op te halen als het niet gaat. Dat is een geruststelling, maar in ons achterhoofd houden we rekening met de mogelijkheid dat we de gehuurde camperbus moeten annuleren.
We zien hem langzaam achteruit gaan en ik moet bekennen: het doet me wat. Nog steeds geeft hij echter geen kik en is Het Moment nog niet aangebroken.
Maandagavond 31 juli, hij kan niet meer plassen. Hij heeft al 24 uur niet meer geplast. Hij loopt onrustig heen en weer, doet vergeefse pogingen, we zien hoeveel moeite het hem kost, maar hij geeft geen kik.
Leon voelt zijn buik: de tumor is behoorlijk gegroeid.
Ik moet bekennen: ik krijg een brok in mijn keel en Leon raakt geëmotioneerd. Het is ook zo zielig! Zoveel moeite en het lukt niet. We kijken elkaar aan: ja, dit is Het Moment. Dit kan niet zo.
Morgenochtend bellen we om een afspraak te maken.
We brengen de kinderen op de hoogte. De jongste komt meteen, huilend en neemt de tijd voor het afscheid.
De middelste is er bij morgen.
We gaan een onrustige nacht in. Of eerlijk gezegd: ik slaap en Leon ligt op de bank met de tuindeur open, zodat Bento regelmatig naar buiten kan.
De volgende ochtend tref ik een onrustige Bento en een geëmotioneerde en vermoeide man aan.
Allebei weinig geslapen en Bento nog steeds niet geplast. Maar nog steeds geeft hij niet aan hoe ziek hij is.
Toch is het helder: vandaag is zijn laatste dag.
Met pijn in mijn buik bel ik de praktijk. We kunnen om half drie terecht en er wordt een half uur voor uitgetrokken. Jemig denk ik, duurt dat zo lang?
De laatste uren met hem......ons gevoel zegt dat we hem verraden, onze ratio dat het beter is zo.
Ruim om tijd lopen we met hem naar de praktijk. Zijn laatste wandeling en jakkes ...... wat doet hij het goed! Hij moet heel erg ziek zijn, maar hij laat het niet merken. Wat een Bikkel!
Als we in de wachtkamer zitten, komt Meike binnen. Huilend valt ze hem om de hals.
Van de weeromstuit doen wij mee.
Dan is het zover. We gaan de kamer binnen waar Het gaat gebeuren. Ineens vliegt het me aan. Over een half uur is hij er niet meer. Hoewel Bento straks door de gemeente wordt opgehaald, snap ik ineens waarom mensen hun huisdier naar het crematorium brengen.
Leon en de kinderen zijn gek met hem, hij is ook erg lief voor ons, maar ik moet eerlijk bekennen.........ondanks alle energie die ik erin heb gestopt, heb ik weinig met hem.
Langzaam maar zeker begint hij dingen te leren. Hij luistert naar onze commando's en als we een high five willen, springt hij enthousiast tegen ons op. Hij leert niet te bedelen tijdens het eten en komt gezellig bij ons liggen. Hij vindt het heerlijk op het strand, in de golven, bij Bussloo aan het water, los lopen in het hondenbos bij 't Leesten en bij ons huisje in Frankrijk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er ook van geniet als ik hem zo zie.
 |
| Een trotse hond |
In Frankrijk komen we er achter dat het verlies van schilfers en haren door stress komt. Daar verliest hij nagenoeg niets. Door de afgelegen ligging van het huisje komt er nauwelijks verkeer en af en toe een wandelaar langs. De prikkelarme omgeving doet hem goed.
Alleen zijn vorderende leeftijd maakt hem rustiger.
Twee jaar geleden besluiten we hem niet meer mee te nemen naar Frankrijk. De stress van de reis is niet meer leuk voor hem en voor ons. Hij gaat naar het pension en heeft het daar prima naar zijn zin.
Het is december 2016: we vrezen dat hij de kerst niet haalt. We vinden urine als we 's morgens beneden komen en urine als we van ons werk komen. Wat het ook is, opereren doen we niet meer, besluiten we. Gelukkig blijkt het een blaasontsteking en nog goed te behandelen met medicijnen. Hoewel hij goed ziek moet zijn, geeft hij geen kik. Het mannetje knapt op en mag nog even blijven. Er zit ook een tumor in zijn buik, maar die geeft nog geen problemen.
Ik beken dat ik stiekem alvast uitkijk naar het hondenloze tijdperk: geen haren en schilfers meer, schone gordijnen, geen hondengeur, spontaan een weekendje weg, witte muren.......het zal nog wel even duren.
"Als Bento er niet meer is, wil ik een nieuwe vloer", zeg ik, want de lichtgrijze plavuizen die we hebben laten leggen toen we in dit huis gingen wonen, vielen van het begin af aan tegen. Praktisch met een hond, maar koud, zakelijk en ongezellig.
Leon kijkt bedenkelijk, zucht en denkt aan al het werk.
Drie weken geleden laat Bento weer urine lopen. Het is weer een blaasontsteking en hij krijgt meteen twee kuurtjes mee. Okay, manneke, het moment is er nog niet, je krijgt nog een kans.
De kuur slaat niet zo goed aan als in december. Plassen gaat moeilijk, maar nog steeds horen we hem niet.
We maken ons zorgen over het pension. Binnenkort gaan we met vakantie en kan hij het pension dan nog wel aan? De jongste dochter biedt aan hem op te halen als het niet gaat. Dat is een geruststelling, maar in ons achterhoofd houden we rekening met de mogelijkheid dat we de gehuurde camperbus moeten annuleren.
We zien hem langzaam achteruit gaan en ik moet bekennen: het doet me wat. Nog steeds geeft hij echter geen kik en is Het Moment nog niet aangebroken.
Maandagavond 31 juli, hij kan niet meer plassen. Hij heeft al 24 uur niet meer geplast. Hij loopt onrustig heen en weer, doet vergeefse pogingen, we zien hoeveel moeite het hem kost, maar hij geeft geen kik.
Leon voelt zijn buik: de tumor is behoorlijk gegroeid.
Ik moet bekennen: ik krijg een brok in mijn keel en Leon raakt geëmotioneerd. Het is ook zo zielig! Zoveel moeite en het lukt niet. We kijken elkaar aan: ja, dit is Het Moment. Dit kan niet zo.
Morgenochtend bellen we om een afspraak te maken.
We brengen de kinderen op de hoogte. De jongste komt meteen, huilend en neemt de tijd voor het afscheid.
De middelste is er bij morgen.
We gaan een onrustige nacht in. Of eerlijk gezegd: ik slaap en Leon ligt op de bank met de tuindeur open, zodat Bento regelmatig naar buiten kan.
De volgende ochtend tref ik een onrustige Bento en een geëmotioneerde en vermoeide man aan.
Allebei weinig geslapen en Bento nog steeds niet geplast. Maar nog steeds geeft hij niet aan hoe ziek hij is.
Toch is het helder: vandaag is zijn laatste dag.
Met pijn in mijn buik bel ik de praktijk. We kunnen om half drie terecht en er wordt een half uur voor uitgetrokken. Jemig denk ik, duurt dat zo lang?
De laatste uren met hem......ons gevoel zegt dat we hem verraden, onze ratio dat het beter is zo.
Ruim om tijd lopen we met hem naar de praktijk. Zijn laatste wandeling en jakkes ...... wat doet hij het goed! Hij moet heel erg ziek zijn, maar hij laat het niet merken. Wat een Bikkel!
Als we in de wachtkamer zitten, komt Meike binnen. Huilend valt ze hem om de hals.
Van de weeromstuit doen wij mee.
Dan is het zover. We gaan de kamer binnen waar Het gaat gebeuren. Ineens vliegt het me aan. Over een half uur is hij er niet meer. Hoewel Bento straks door de gemeente wordt opgehaald, snap ik ineens waarom mensen hun huisdier naar het crematorium brengen.
De arts begrijpt onze beslissing en staat er achter. Rustig legt ze de procedure uit. Eerst krijgt hij een narcose, zodat hij in slaap valt. Hij wordt inderdaad slap, hij kan niet meer opstaan, maar zijn koppie blijft alert. Dan wordt hij op de onderzoekstafel gelegd, krijgt nog wat extra narcose en vervolgens de laatste injectie. Nu gaat het snel.
We staan om de tafel, Leon houdt zijn koppie vast, ik zie zijn ogen breken en dan is hij weg.
We huilen, natuurlijk huilen we. Het is zo zielig. Nu hij zo ontspannen op zijn zij op de tafel ligt, zien we pas hoe groot de tumor in zijn buik is. Het is wel 30 cm. Man man man, wat moet hij ziek zijn geweest.
We nemen afscheid. Ik geef hem een kusje op zijn snuit. Lieve Bento, ik heb toch wel van je gehouden.
Snotterig en met betraande ogen lopen we naar buiten, het licht tegemoet. De zon schijnt en droogt onze tranen. Meike rijdt weer terug naar Zwolle, wij wandelen naar huis. En met elke stap die ons verder van de dierenarts verwijdert, voelen we ons beter, lichter, opgelucht. Bento is bijna 13 jaar oud geworden en heeft een goed leven bij ons gehad. De komende tijd zullen er zeker nog traantjes vloeien, maar het is goed zo, het was de juiste beslissing.
"Kom", zegt Leon, "we gaan op zoek naar een nieuwe vloer".
Ik moet eerlijk bekennen: ik vind dat een fantastisch idee!
Volgende column: Hans van Manen: "er is een begin en een einde en iets er tussenin"
Vorige column: de vergeten zanger
We staan om de tafel, Leon houdt zijn koppie vast, ik zie zijn ogen breken en dan is hij weg.
We huilen, natuurlijk huilen we. Het is zo zielig. Nu hij zo ontspannen op zijn zij op de tafel ligt, zien we pas hoe groot de tumor in zijn buik is. Het is wel 30 cm. Man man man, wat moet hij ziek zijn geweest.
We nemen afscheid. Ik geef hem een kusje op zijn snuit. Lieve Bento, ik heb toch wel van je gehouden.
Snotterig en met betraande ogen lopen we naar buiten, het licht tegemoet. De zon schijnt en droogt onze tranen. Meike rijdt weer terug naar Zwolle, wij wandelen naar huis. En met elke stap die ons verder van de dierenarts verwijdert, voelen we ons beter, lichter, opgelucht. Bento is bijna 13 jaar oud geworden en heeft een goed leven bij ons gehad. De komende tijd zullen er zeker nog traantjes vloeien, maar het is goed zo, het was de juiste beslissing.
"Kom", zegt Leon, "we gaan op zoek naar een nieuwe vloer".
Ik moet eerlijk bekennen: ik vind dat een fantastisch idee!
 |
| Zijn laatste dag |
Vorige column: de vergeten zanger
Reacties
Een reactie posten