De vergeten zanger
Waarom hij ineens in mijn gedachten is opgedoken weet ik niet. Al maandenlang breek ik mij het hoofd over de zanger, wiens naam ik ben vergeten en wiens liedjes mij niet meer te binnen schieten. Wat ik wel weet is dat hij in de jaren tachtig met zijn maatschappijkritische teksten en warme stem grote indruk op mij heeft gemaakt. Ik heb zijn LP grijs gedraaid. Een LP die ik waarschijnlijk in een onbewaakt moment op de rommelmarkt heb verkocht, want hij bevindt zich niet meer in de platencollectie die ik aan mijn zoon heb gegeven.
Ik heb al gezocht op verschillende zoekwoorden en op namen als Robert Long, Wim Sonneveld en Willem Nijholt en op de enige titel die ik heb onthouden: Dom dom dom dom dom dom. Helaas, geen enkele hits.
Maar dan ineens, op een onverwacht moment als wij in de auto zitten, luisterend naar Radio 1 'de Taalstaat', is daar dat prachtige nummer "Mijn zoon was een terrorist" van de vergeten zanger.
Ik snoer Leon onmiddellijk midden in zijn verhaal de mond. Ik ben flabbergasted. Leon kent hem niet, maar is wel meteen onder de indruk. En ik, ik ben zo blij! Als vanzelf komen de woorden weer naar boven. Het ritme, de melodie, het rijm zorgen ervoor dat ik het lied zo kan meezingen.
Bijna ademloos luister ik naar de afkondiging na het nummer. En de zanger is..........Wim Hogenkamp! Het is enigszins een desillusie. Het roept geen 'oh ja' bij me op en geen enkele herinnering komt naar boven. Raar is dat. Wat is er gebeurd met deze man en waarom schiet mij niets te binnen?
Mijn zoon was een terrorist
Eénmaal thuis ga ik meteen googelen.
Wim Hogenkamp (1947-1989) was een Nederlands acteur, tekstschrijver en zanger. Ik lees dat hij vergeleken werd met Robert Long, dat hij de nieuwe Wim Sonneveld, de blonde versie van Jos Brink en de nieuwe Willem Nijholt werd genoemd. Grappig dat ik me de associaties met deze mensen nog wel herinnerde. Hij schreef teksten voor verschillende BN-ers, heeft twee LP's uitgebracht: 'Heel gewoon' en 'Punt uit!" en kreeg een Edison voor zijn lied 'Afscheid'. Eind jaren tachtig raakte hij besmet met het hiv-virus en in 1989 werd hij doodgeschoten aangetroffen in zijn woning in Amsterdam. Toedracht onbekend. Hij is slechts 42 jaar geworden.
Op youtube vind ik de vergeten liedjes. Nummers als 'Zomaar even kijken', 'Ha ha tango', 'Dom dom dom', 'Ik mis je zo', 'Als ik kinderen zou hebben', 'Lach want je bent geprogrammeerd' roepen wel de heerlijke 'Oh ja' ervaring op. De teksten en de melodieën blijken in mijn geheugen gegrift: ik zing ze moeiteloos mee.
Ineens zie ik mijzelf weer terug in mijn bovenwoning in Hengelo. Ik ben 19, 20, 21 jaar, volg de opleiding voor verpleegkundige A en huur de bovenverdieping van een oud huis aan de Leliestraat.
De oorspronkelijke voordeur van het huis is mijn voordeur, waarachter de gang, rechts de kapstok, en links het toilet en de trap naar de verdieping, rechtdoor de dichtgetimmerde toegang tot de woonkamer van de begane grond: hier wonen de eigenaren, een ouder echtpaar.
Op de overloop komen vijf deuren uit: links twee deuren naar de slaapkamers, rechtdoor naar de woonkamer, rechts naar de keuken met lavet en een deur naar de trap die naar de zolder leidt.
Er ligt laagpolige, rode vloerbedekking, mijn eettafel is een picknickset van grenenhout en ook de salontafel is van grenen, helemaal hot in die tijd. Het is er gezellig en ik voel me er thuis.
Ik zie hoe ik, na een late dienst zo rond 23.00 uur thuis kom, mijzelf wat te drinken inschenk, een boek pak en een plaatje opzet. Ik voel weer wat een geliefd moment van de dag dit is. Het moment voor Wim Hogenkamp, maar ook voor Herman van Veen, de Mama's en de Papa's, Bob Dylan, John Denver, Janis Ian, the Beegees, Barbara Streisand, Crosby, Stills, Nash and Young, Kayak, Neil Young, Benny Nyman, Robert Long, Supertramp, Fleetwood Mac, Simon and Garfunkel, Michel Fugain et le Big Bazar en oh ja, mijn eerste klassieke LP die ik ook heb grijs gedraaid: de 6de symfonie van Beethoven. Heerlijk!!
Zo'n genietmoment duurde zo 1 tot 1,5 uur en daarna ging ik lekker slapen.
Bijzonder wat muziek met je herinneringen doet: een mooie periode uit mijn leven wordt weer springlevend.
Ik wil de LP 'Punt uit!' weer terug en na enig gegoogel heb ik hem te pakken. De verzendkosten zijn weliswaar hoger dan de prijs van de LP, maar dat geeft niet (via Discogs Marketplace, goeie service, aanrader!). Het is een leuk verjaardagscadeau voor mijn zoon, die zelf liedjeszanger is (www.siebepalmen.nl), zo'n zelfde warme stem als Wim Hogenkamp heeft en net een theatertour over Wim Sonneveld achter de rug heeft. Wie weet, kan hij er wat mee. Enkele liedjes zijn zeker een remake waard.
Het zou me niet verbazen als er binnen niet al te lange tijd weer meer aandacht voor Wim Hogenkamp is. Twee weken geleden werd in de Taalstaat een kwartier voor hem en zijn liedjes uitgetrokken, een week later werd 'Mijn zoon was een terrorist' gedraaid en iemand onderhoudt actief een facebookpagina onder zijn naam.
Rest nog wel de vraag waarom deze zanger ineens in mijn gedachten kwam en mij niet meer losliet.
Zou het zijn dat bij mijn leeftijd nostalgie een rol gaat spelen? Of, waar Siebe mij fijntjes op attendeerde nadat ik hem voor zijn verjaardag had begroet met: "Jeetje Siebe, al 28!" "Ja mam, je wordt oud"!
Volgende column: Ik beken.... (Afscheid van een hond)
Vorige column: Hoop
Ik heb al gezocht op verschillende zoekwoorden en op namen als Robert Long, Wim Sonneveld en Willem Nijholt en op de enige titel die ik heb onthouden: Dom dom dom dom dom dom. Helaas, geen enkele hits.
Maar dan ineens, op een onverwacht moment als wij in de auto zitten, luisterend naar Radio 1 'de Taalstaat', is daar dat prachtige nummer "Mijn zoon was een terrorist" van de vergeten zanger.
Ik snoer Leon onmiddellijk midden in zijn verhaal de mond. Ik ben flabbergasted. Leon kent hem niet, maar is wel meteen onder de indruk. En ik, ik ben zo blij! Als vanzelf komen de woorden weer naar boven. Het ritme, de melodie, het rijm zorgen ervoor dat ik het lied zo kan meezingen.
Bijna ademloos luister ik naar de afkondiging na het nummer. En de zanger is..........Wim Hogenkamp! Het is enigszins een desillusie. Het roept geen 'oh ja' bij me op en geen enkele herinnering komt naar boven. Raar is dat. Wat is er gebeurd met deze man en waarom schiet mij niets te binnen?
Eénmaal thuis ga ik meteen googelen.
Wim Hogenkamp (1947-1989) was een Nederlands acteur, tekstschrijver en zanger. Ik lees dat hij vergeleken werd met Robert Long, dat hij de nieuwe Wim Sonneveld, de blonde versie van Jos Brink en de nieuwe Willem Nijholt werd genoemd. Grappig dat ik me de associaties met deze mensen nog wel herinnerde. Hij schreef teksten voor verschillende BN-ers, heeft twee LP's uitgebracht: 'Heel gewoon' en 'Punt uit!" en kreeg een Edison voor zijn lied 'Afscheid'. Eind jaren tachtig raakte hij besmet met het hiv-virus en in 1989 werd hij doodgeschoten aangetroffen in zijn woning in Amsterdam. Toedracht onbekend. Hij is slechts 42 jaar geworden.
Op youtube vind ik de vergeten liedjes. Nummers als 'Zomaar even kijken', 'Ha ha tango', 'Dom dom dom', 'Ik mis je zo', 'Als ik kinderen zou hebben', 'Lach want je bent geprogrammeerd' roepen wel de heerlijke 'Oh ja' ervaring op. De teksten en de melodieën blijken in mijn geheugen gegrift: ik zing ze moeiteloos mee.
Ineens zie ik mijzelf weer terug in mijn bovenwoning in Hengelo. Ik ben 19, 20, 21 jaar, volg de opleiding voor verpleegkundige A en huur de bovenverdieping van een oud huis aan de Leliestraat.
De oorspronkelijke voordeur van het huis is mijn voordeur, waarachter de gang, rechts de kapstok, en links het toilet en de trap naar de verdieping, rechtdoor de dichtgetimmerde toegang tot de woonkamer van de begane grond: hier wonen de eigenaren, een ouder echtpaar.
Op de overloop komen vijf deuren uit: links twee deuren naar de slaapkamers, rechtdoor naar de woonkamer, rechts naar de keuken met lavet en een deur naar de trap die naar de zolder leidt.
Er ligt laagpolige, rode vloerbedekking, mijn eettafel is een picknickset van grenenhout en ook de salontafel is van grenen, helemaal hot in die tijd. Het is er gezellig en ik voel me er thuis.
Ik zie hoe ik, na een late dienst zo rond 23.00 uur thuis kom, mijzelf wat te drinken inschenk, een boek pak en een plaatje opzet. Ik voel weer wat een geliefd moment van de dag dit is. Het moment voor Wim Hogenkamp, maar ook voor Herman van Veen, de Mama's en de Papa's, Bob Dylan, John Denver, Janis Ian, the Beegees, Barbara Streisand, Crosby, Stills, Nash and Young, Kayak, Neil Young, Benny Nyman, Robert Long, Supertramp, Fleetwood Mac, Simon and Garfunkel, Michel Fugain et le Big Bazar en oh ja, mijn eerste klassieke LP die ik ook heb grijs gedraaid: de 6de symfonie van Beethoven. Heerlijk!!
Zo'n genietmoment duurde zo 1 tot 1,5 uur en daarna ging ik lekker slapen.
Bijzonder wat muziek met je herinneringen doet: een mooie periode uit mijn leven wordt weer springlevend.
Ik wil de LP 'Punt uit!' weer terug en na enig gegoogel heb ik hem te pakken. De verzendkosten zijn weliswaar hoger dan de prijs van de LP, maar dat geeft niet (via Discogs Marketplace, goeie service, aanrader!). Het is een leuk verjaardagscadeau voor mijn zoon, die zelf liedjeszanger is (www.siebepalmen.nl), zo'n zelfde warme stem als Wim Hogenkamp heeft en net een theatertour over Wim Sonneveld achter de rug heeft. Wie weet, kan hij er wat mee. Enkele liedjes zijn zeker een remake waard.
Het zou me niet verbazen als er binnen niet al te lange tijd weer meer aandacht voor Wim Hogenkamp is. Twee weken geleden werd in de Taalstaat een kwartier voor hem en zijn liedjes uitgetrokken, een week later werd 'Mijn zoon was een terrorist' gedraaid en iemand onderhoudt actief een facebookpagina onder zijn naam.
Rest nog wel de vraag waarom deze zanger ineens in mijn gedachten kwam en mij niet meer losliet.
Zou het zijn dat bij mijn leeftijd nostalgie een rol gaat spelen? Of, waar Siebe mij fijntjes op attendeerde nadat ik hem voor zijn verjaardag had begroet met: "Jeetje Siebe, al 28!" "Ja mam, je wordt oud"!
Volgende column: Ik beken.... (Afscheid van een hond)
Vorige column: Hoop
Reacties
Een reactie posten