Lunchen in een berghut? Ik durf het niet voor te stellen!

"Leuke vakantie gezien in Oostenrijk”, zegt manlief. “Er worden elke dag mountainbiketochten georganiseerd voor elk niveau”. “Leuk, doen!” zeg ik. “Ik ga wel wandelen in de bergen”.

“Tof”, zeggen de kinderen als hun vader vertelt dat hij gaat fietsen in de bergen. En  lachen honend als ze horen dat hun moeder zonder enige ervaring en conditie gaat wandelen. Wacht maar, denk ik, jullie zullen nog verbaasd staan.

We hebben een leuk en gezellig hotel midden in Serfaus. Het weer is geweldig, het dorp is 'gemütlich', de mensen zijn vriendelijk en de omgeving is prachtig.
De dag na aankomst scheiden onze wegen zich en gaat manlief voor het eerst in de bergen fietsen en ik wandelen.

We hebben er allebei zin in. Ik heb geen idee wat er in mijn heuptas moet, maar te veel ballast lijkt me niet handig, dus ik besluit het hoogstnoodzakelijke mee te nemen. We zijn uiteindelijk maar een paar uurtjes onderweg, had ik gelezen. Onze camera met twee lenzen neem ik in ieder geval mee, want ik wil vooral mooie foto's maken. Ik verheug me nu al op een lunch in zo'n typisch Oostenrijks bergrestaurant met magnifiek uitzicht!

Aangekomen bij het verzamelpunt begin ik mij enigszins bezorgd af te vragen of het wel zo’n goed idee is. Ik zie ongeveer acht man goed voorbereid op een dag wandelen in de bergen. Allemaal met rugtas, een lunch, zeker twee flesjes drinken, een fleece, hoge bergschoenen en wandelstokken.

Ik begin te vermoeden dat we niet gaan wandelen op goed begaanbare wegen en niet gaan lunchen in een berghut.

We gaan eerst met de gondel omhoog. Dan begint de klim. Behoorlijk stijl gaan we langzaam omhoog. Mijn ademhaling neemt al snel een behoorlijk tempo aan. En we zijn nog maar net begonnen! Dit is ook geen goed begaanbare weg, dit is een smal stenig paadje dwars over de berg! Het wordt nog erger: klimmen over stenen, lopen over grint en gruis, omhoog klauteren middels kettingen, balanceren langs afgronden. Ik moet me goed concentreren op voetenwerk en ademhaling en heb geen tijd om foto's met de camera te maken, laat staan om de lenzen te verwisselen. Ik laat me echter niet kennen. Tenslotte zijn enkele van mijn medewandelaars een stuk ouder dan ik en ik hoor ze niet mopperen.

Lunchen in een berghut? Ik durf het niet voor te stellen. Na enkele korte tussenstops, pauzeren we op een mooi punt met prachtig uitzicht.  

 

Wow, het is hier wel fantastisch! Het kost de nodige moeite om dit te bereiken, maar wat is het mooi! Terwijl de anderen hun lunch verorberen, eet ik mijn müeslirepen. Dan begint de afdaling. Ook dat vergt de nodige behendigheid. Ik begrijp nu waarom goede bergschoenen en wandelstokken geen overbodige luxe zijn. Zeven uur na start van de wandeling zijn we weer bij het beginpunt aangeland, alwaar we de wandeling afsluiten met een welverdiend drankje in jawel.......... een bergrestaurant met magnifiek uitzicht!

En hoewel ik de volgende dag een enorme ‘Muskelkater’ vrees en de wandeling niet was wat ik mij had voorgesteld, weet ik wat ik de rest van de vakantie ga doen: bergwandelen, mét lunch, extra drinken en camera met één lens. Want ja, deze vakantie moet absoluut vastgelegd worden: “Damit mich meine Kinder respektieren!”

Sfeerimpressies van onze vakantie in Serfaus: