Vakantie in het huis bij de eigenaar? Bezint eer ge begint!

Vakantie 2013

Dat ziet er goed uit: een appartement in Normandië, rust, zeezicht, mooie omgeving en een betaalbare prijs. Twee nadelen: het appartement is gelegen in een villa waarin de eigenaars wonen en we moeten zelf schoonmaken. Als blijkt dat de eigenaars er niet zullen zijn, besluiten we te gaan en nemen we de schoonmaak op de koop toe. 

Het is een prachtige villa, bovenop de rotsen met rondom een mooie, grote tuin en uitzicht op zee. De eerste week is prima. Er is nog een appartement in de villa verhuurd, maar het andere stel gaat, net als wij, graag hun eigen gang en we laten elkaar met rust. Het weer is prachtig. Leon en ik hebben nog niet veel zin het nodige te ondernemen en genieten vooral van de mooie tuin, zicht op zee, het geluid van de branding en de meeuwen, boek en wijn. Als het andere stel na een week vertrekt, zijn we echt alleen en kan het GROTE GENIETEN beginnen.

Eén dag duurt de illusie. Op zondagmiddag staan de eigenaars ineens voor onze neus. Na een korte kennismaking  gaan ze meteen aan het werk. De auto wordt uitgepakt, de was gedaan en de elektrische heggenschaar ter hand genomen. Het andere appartement wordt geïnspecteerd en mopperend niet goedgekeurd: “Mensen weten niet meer wat schoonmaken is, we moeten het altijd opnieuw doen”. 
’s Avonds komt de eigenaar naar ons vaste plekje in de tuin, speciaal gereserveerd voor de gasten. In onze naïviteit denken wij dat hij voor ons komt, maar nee, hij wil het vooral over zichzelf hebben!

De daarop volgende dagen worden we gewekt door de elektrische heggenschaar en de grasmaaier. Hoezo rust? Buitenstoelen en tafels worden geboend, opgeruimd of krijgen een andere plaats, tijdschriften in de hal worden keurig gestapeld (het was echt geen rommeltje) en de ramen gepoetst.

Overdonderd door zoveel activiteit  besluiten wij dat het tijd wordt de omgeving te gaan verkennen. Geen verkeerd besluit, want het is mooi weer en de omgeving prachtig !

Dieppe

Y-Port

Strandhuisjes in Cayeux-sur-mer

Na zo'n toeristisch dagje komt het mooiste moment van de dag: met een glaasje wijn, kaas en boek heerlijk uitrusten in de tuin met uitzicht op zee. En vooral: rust!

Helaas, de eigenaar heeft publiek nodig: ongevraagd stelt hij ons op de hoogte van al zijn onroerend goed, auto’s en boot, de (on)kosten, de andere (rijke) bewoners in de wijk, zijn gezondheid, zijn kinderen, de belasting, zijn (hooggeplaatste) vrienden, dat hij hier liever alleen met zijn vrouw zit (goh, wat voelen wij ons welkom!), het schoonmaakgedrag van de huurders (oeps, dat wordt flink poetsen!) en hoe hij op z’n 48^ste besluit te stoppen met werken (dat had ik ook wel gewild!). 


Een paar van zijn bijzondere uitspraken dan wel stellingnames:

“Ben je dood”? (We liggen te zonnen in de tuin)

“Wat lees je, Russisch?" (We zitten net heerlijk een boek te lezen)

"Wat heb jij, is dat softenon?" (Nee, erbse parese, maar niet interessant)

"Jullie hebben zeker een zwembad bij jullie huisje?"

"Corinne is mijn tweede vrouw, jij bent hier vast ook met je tweede vrouw?" 

"Jullie zijn vast wel eens over Afganistan gevlogen!" 

"Ik heb mijn zoon een jacht voor zijn verjaardag gegeven!"
"Op mijn verjaardag kwamen 170 man. Corinne had 60 man uitgenodigd voor haar verjaardag en ze kwamen allemaal!" 
Ondanks dat hij in mijn territorium inbreekt, ik al die informatie niet wil weten, hij mijn rust verstoort en de vragen die hij stelt voortkomen uit nieuwsgierigheid en niet uit interesse, intrigeert deze man mij ook. Ik vind het heel bijzonder dat hij onze afweer en onwil niet voelt.  En dat hij er zonder meer van uitgaat dat wij het interessant vinden wat hij vertelt. Is hij, ondanks alle rijkdom, nog op zoek naar bevestiging? 

De laatste dag besluiten we, tegen beter weten in, te genieten van de tuin, de zee, het boek en de wijn. We hebben ons net geïnstalleerd of daar komt Wim. Hij nodigt zichzelf uit: “Ik ga er even bij zitten, want mijn knieën houden mij niet meer zo lang staande”. Ik zucht, geef me over en zet mijn stoel recht. Vluchten kan niet meer. Anderhalf uur hoor ik tenenkrommend zijn verhalen aan. Ik ben  veel te netjes opgevoed, te beleefd, dat ik dit laat gebeuren. Ik heb zin om te gillen. Omdat ik bang ben dat ik hem een mep ga verkopen, stel ik Leon voor dat we boodschappen gaan doen. 
In de auto besluit ik dat ik, als hij straks weer begint, er wat van ga zeggen. Ik wil een rustige laatste avond! Misschien heeft hij het gevoeld, want hij laat ons met rust. Toch jammer, ik was er helemaal klaar voor!
 

De laatste dag bijten wij ons door de zure poetsappel heen. 
Thuis hebben we eindelijk…….RUST!
Volgend jaar gaan wij weer gewoon naar ons eigen stekkie www.boursillon.nl!

PS Ondanks en mede door de eigenaar hebben wij een heerlijke en bijzondere vakantie gehad!
Omwille van hun privacy heb ik niet hun echte namen gebruikt.

Drie verschillende locaties overdag en bij zonsondergang genomen

Puys

Puys

Uitzicht vanaf ons appartement

Hetzelfde witte huis als op de foto hierboven,
genomen vanaf het strand