Alleen-zijn

Als kind was ik graag alleen.  Zowel op de basisschool als op de middelbare school vond ik het heerlijk me na schooltijd op mijn kamer terug te trekken. 
Van de middelbare schoolperiode kan ik me nog herinneren, dat ik op een zondag heerlijk op mijn kamer aan het spelen was, toen een moeder van een vriendinnetje belde met de vraag of haar dochter bij mij kon spelen, want ze verveelde zich. Daar ging mijn zondagmiddag, want "nee zeggen" vond ik moeilijk.
Een eenling was ik niet. Een Einzelgänger ook niet. Ik had voldoende vriendinnen, sprak regelmatig af, maar was ook graag alleen. Het was zelfs een noodzakelijke behoefte. Mijn energie haalde ik uit de momenten dat ik mij kon terugtrekken. 

De periode dat ik alleen woonde voordat ik manlief leerde kennen, was een mooie tijd. De momenten dat ik het alleen-zijn bewust genoot staan in mijn geheugen gegrift:
Na een werkdag, me verheugend op de komende avond, vaak zonder TV, met een muziekje op de achtergrond en een boek. Een intens tevreden gevoel.
Of na een avonddienst, als ik om half 12 thuis kwam en niet meteen mijn bed in wilde duiken. Dan zette ik een LP op (Jim Groce, Genesis, Janis Ian, Kajak, Beethoven), schonk iets te drinken in en ging met een boek voor de bank op de grond zitten. Intens gelukkig was ik dan.
Ook na een intensieve schooldag (mijn hbo-tijd), met continu mensen om mij heen, kon ik mij verheugen op de rust van mijn leuke, kleine en knusse bovenwoning. Ik kocht bij de tabakszaak in de buurt een krantje en een zak drop, maakte thuis de kachel aan, zette koffie, koos een leuk muziekje, stalde eten, drinken en een krantje voor mij op de tafel, ging op de grond tegen de stoel bij de kachel zitten en was intens gelukkig. Ik voelde het tot in mijn botten. Op zulke momenten vroeg ik mij  af of een man en kinderen wel in mijn leven zouden passen. Ik had ze immers niet nodig om gelukkig te zijn.

Inmiddels ben ik al 27 jaar samen met manlief en zijn we drie  fantastische kinderen rijker. Een man die niet van alleen-zijn houdt, weinig bezigheden buitenshuis heeft, graag thuis is en volkomen tevreden is met het gezelschap van vrouw en kinderen.  Nou, dat vroeg om een enorm aanpassingsvermogen. Jaren heb ik er over gedaan. Gelukkig kon ik geleidelijk wennen. Eerst van alleen naar samen. Vervolgens van twee naar drie, drie naar vier en vier naar vijf. Het alleen-zijn kwam volledig in de verdrukking. Wat heb ik het die eerste jaren gemist!  Toch is het me gelukt met manlief en de kinderen op een leuke manier samen te leven. Maar..... hoe leuk die man ook is, en hoe leuk de kinderen ook zijn, alleen-zijn blijft iets heel speciaals en unieks. 

Het is lang geleden dat ik een avond alleen thuis  ben. Vandaag ga ik het weer beleven.
De hele dag verheug ik me al op het moment dat ik het lege huis binnenstap en de avond voor mij alleen heb.  Kan ik het nog? 's Avonds alleen zijn en er van genieten?

Ik doe de gordijnen dicht, dek de tafel voor één persoon, schenk een wijntje in, zet mooie muziek op en doe de kachel  en kaarsjes aan. De TV blijft uit.
Ik zet thee, neem er wat lekkers bij en pak een (studie)boek. En ik geniet. Van de maaltijd, de rust, het niet hoeven zorgen, luisteren en praten.
Wat gaat de tijd snel als je alleen bent. Om 21.00 uur komt dochterlief al thuis. NEEEEEE.......veel te vroeg! Ze vraagt of ze even mag vertellen. Ik zie haar popelen en kan het niet over mijn hart verkrijgen 'nee' te zeggen. Na een kwartier besluit ze naar bed te gaan. Heimelijk ben ik blij.  Ik heb  nog een uurtje voor mijzelf.
Ook het uurtje gaat veel te snel voorbij en voor ik het weet is manlief ook weer thuis. Ik had het echt nog langer uit kunnen houden.  Het zegt niets over onze relatie, maar alles over mijzelf. 
Want ik denk dat niemand zo van mijn gezelschap kan genieten als ikzelf!