Carpe Diem

Een dag voor mijn tentamen hoor ik dat een dierbare vriend van ons is overleden. Onze vriendschap was nog pril, maar bijzonder. Zelden twee mensen ontmoet, waarmee je maar blijft praten, hongerig en vol interesse naar elkaars wel en wee.
De ziekte ALS maakt een einde aan deze bijzondere vriendschap. Te snel, we zouden nog wat afspreken.
Mijn tentamen is meteen niet meer belangrijk en toch wil ik hem halen. Ik besef dat ik alleen mijzelf er mee heb, als ik nu niet even doorzet.  Dus stort ik mij na het onheilstelefoontje, zij het met moeite, weer op de studie. En ik verbaas mij er over dat ik dat kan. Ik zou moeten huilen, stampen van woede en de boel de boel laten. Maar het besef is er nog niet, het is maar een mededeling.
De tranen komen bij het afscheid. Bij het zien van zijn vrouw en zonen, bij het binnenkomen van de kist, bij de mooie woorden en muziek, bij de fotoreportage van een gelukkig gezin, bij de condoleance. Ik hoor nu pas bewust de tekst van het lied van Marco Borsato: Nooit meer een morgen. Prachtig!
Het is een mooie afscheidsceremonie. Mooi maar confronterend.
Voor de 3de keer in enkele jaren tijd nemen we afscheid van iemand van onze generatie. En binnenkort volgt er weer een. Kanker is de boosdoener bij de anderen. Wat een kloteziektes zijn er toch!
Het maakt ons stil en kwetsbaar. Wij zijn die generatie. Ons kan het ook overkomen. Zijn wij er dan klaar voor?
Gelukkig volgen Leon en ik vaak ons hart. Als iets in ons hoofd opkomt en goed voelt, doen we het en zelden, ook al is het niet wat we ons er bij hadden voorgesteld of er van verwacht hadden, hebben we ergens spijt van.
En als er mooie muziek langs komt die we bij ons afscheid willen laten horen, maken we daar een notitie van.

Carpe Diem, Pluk De Dag, Leef het Leven, Heb Het Leven Lief.
Tegeltjeswijsheden en clichés waar ik altijd een beetje kriegelig van word, ook al zijn ze waar. Te vaak worden ze geroepen, maar zie ik ze niet terug. Het zijn woorden die vaak moeilijk uitvoerbaar zijn. Want tegen wil en dank word je weer opgeslurpt door de waan van alle dag. Mijn werkgever zal echt niet zeggen dat ik het wel even wat rustiger aan mag doen.  Het leven gaat door en wij moeten voor onszelf zorgen.
En dat ga ik doen. Ik besluit vanaf volgend schooljaar mijn oudedagsuren (BAPO) op te nemen. Met mijn part-time baan van 61% heb ik dat nooit nodig gevonden. Maar het betekent meer vrije tijd tegen een geringe eigen bijdrage. Het onderwijs vraagt best veel van mij, ook met een part-time baan.
En ik mopper wel eens over mijn studie, maar ik KAN tenminste studeren en niet-leuke dingen horen ook bij het leven.

Ik staar op mijn mobiel naar de naam van een mooi mens. Wat ben ik blij dat ik je heb leren kennen.
Met een brok in mijn keel druk ik op de rode knop: verwijder account! Dag lieve Paul.


Nooit meer een morgen - Marco Borsato

Als er nooit meer een morgen zou zijn
En de zon viel in slaap met de maan
Heb je enig idee wat het met je zou doen
Als je nog maar een dag zou bestaan

Zou je hart zich weer vullen met vuur
Van de eeuwige schaamte bevrijd
Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur
Kwam je los uit de greep van de tijd

Zouden zorgen niet langer je leven bepalen
En had je voor angst geen ontzag
Was je held of heldin van je eigen verhalen
Al was het dan maar voor een dag

Zou de toekomst niet langer je denken beheersen
En leefde je voor het moment
Met een luisterend oor voor het kind in jezelf
zou je eindelijk weer zijn wie je bent

We verbannen de dromen naar morgen en later
Maar doet het je stiekem geen pijn
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou
Als er nooit meer een morgen zou zijn