Inspiratie (of gebrek er aan)

'Annet schiet Kruid' heeft deze week geen nieuwe vind-ik-leuks ontvangen. Publiceer een bericht om je doelgroep te .......". Het is een melding van mijn pagina op Facebook, die vaker voorbij komt en waar ik nooit aandacht aan besteed. Iets met gebiedende wijs, allergie en hakken in het zand!
Maar nu is mijn nieuwsgierigheid gewekt, want wat is de bedoeling dat ik met mijn doelgroep ga doen? Ik klik op de melding in de verwachting dat de hele boodschap zichtbaar wordt, maar kom daarentegen op mijn pagina met de dwingende oproep een bericht te schrijven.
Kennelijk wordt het aan mijn eigen creativiteit overgelaten om iets met mijn doelgroep te doen. Mmmmmm......laat ik mijn gedachten eens de vrije loop gaan:
Publiceer een bericht om je doelgroep te .. vreden te stellen? .. leur te stellen? .. vermaken?
.. schockeren? .. schofferen? .. naaien? .. verbazen? .. beïnvloeden?.. plezieren? .. verleiden?
.. ontroeren?

Ik heb grote bewondering voor alle vaste columnisten in kranten en tijdschriften. Ze moeten toch maar één of meerdere keren per week een deadline halen en een leuke, mooie, grappige, ontroerende, prikkelende of aansprekende column aanleveren.
Een paar keer per week schrijft Renate Wennemars in De Stentor op een vlotte wijze over wat haar bezighoudt, beleeft Sylvia Witteman altijd iets leuks, windt Youp van 't Hek zich over iets op, maakt Wieke Biesheuvel bijzondere gebeurtenissen mee in Zambia, beschrijft Eva Hoeke (Volkskrantmagazine) op een afstandelijke doch betrokken wijze de wereld om haar heen, doet Thomas Erdbrink (Volkskrantmagazine) verslag van zijn bijzondere dagelijkse leven in Iran, komt Hans Verstraaten (Libelle) als (onhandige) man steeds weer in ongemakkelijke situaties terecht en lees ik dat Özcan Akyol vaste columnist is van Het Algemeen Dagblad, de VARAgids, Nieuwe Revue, 90 Minutes en 7 regionale dagbladen!
Wauw, ik vind het knap! Om jaloers op te worden. Hun columns wekken de indruk dat hun leven heel bijzonder is. Maar een (goede) column schrijven valt echt niet mee. Soms rolt het zo je pen uit, soms is het een moeizaam proces.
Een kwestie van schrijven, knippen, plakken, weglaten, herschrijven, lezen, herlezen, weer knippen en plakken en dan maar hopen dat er een moment komt dat je tevreden kunt zeggen: Dit is'm! Niets meer aan doen!

Ik kan alleen schrijven wanneer iets mij triggert.
En regelmatig kabbelen de weken voorbij zonder noemenswaardige gebeurtenissen, emotionele momenten of leuke uitspraken van leerlingen. Soms struin ik door de kranten, op zoek naar inspiratie, maar heb dan zelden het gevoel dat mijn bijdrage iets toe gaat voegen.
Aan de andere kant, als je elke week columns moet schrijven, kijk je wellicht veel bewuster om je heen, ben je eerder alert om een situatie in een column te beschrijven.

Melding van facebook: "Mensen die 'Annet schiet Kruid' leuk vinden, hebben al een tijdje niets meer van je gehoord. Schrijf een bericht." Grrrr!!
En toch is het een trigger. Wel even kijken of de melding klopt: jawel, 4 januari was mijn laatste column. Ja, dat is lang geleden.
Maar hé, wat zie ik nu (ik vrees dat mijn kinderen nu meewarig hun hoofd schudden): ik kan deze meldingen uitzetten! Zo ... gedaan, fantastisch!

En vooruit, voor deze ene keer zal ik het gebod opvolgen:
ik post een bericht om mijn doelgroep te .........(????)
Naar believen aan te vullen!