Van 2017 naar 2018: van bijzondere ervaringen en nieuwe uitdagingen!
Als ik meer in het nu zou kunnen leven en minder in later, zou ik vroeger beter onthouden. Klinkt dat ingewikkeld? Ik kwam er op omdat ik mijn nieuwjaarswens van vorig jaar tegenkwam:
Veel inspiratie voor hoofdstuk 2017.
Wat was 2017 voor jaar, wat waren de hoogte- en dieptepunten? Ik moest echt spitten, want ik was veel kwijt. En heel waarschijnlijk omdat ik in mijn hoofd vaak bezig ben met dingen die ik nog wil en moet doen en minder met het nu. Maar wat fijn dat mijn columns en blogs mijn geheugen weer opfrissen. Echt een aanrader voor iedereen: schrijf, noteer, maak foto's. Dat hoeven echt geen mooie epistels en plaatjes te zijn, maar het helpt je bepaalde gebeurtenissen weer levendig voor de geest te halen. En eerlijk is eerlijk: elke gebeurtenis, hoe saai hij ook lijkt, wordt bijzonder als je hem op papier zet.
Al lezende door mijn columns en blogs en scrollende door mijn fotocollages, kwam ik tot de ontdekking dat 2017 een mooi hoofdstuk was met veel verschiilende alinea's. Ja, dat klinkt raar hè, dat ik het einde van het jaar pas tot die ontdekking kwam, maar zo zit het ook weer niet helemaal in elkaar. Aan de ene kant ben ik veel met later bezig, aan de andere kant schrijf ik de dingen waar ik heel erg mee bezig ben op en als het in een column verwerkt is, kan ik het loslaten. En loslaten betekent soms letterlijk: kwijt zijn.
Maar wat is het leuk om terug te lezen wat mij zoal heeft bezig gehouden. Op mijn blog www.dagboek-van-een-docent-blogspot.com de belevenissen met mijn leerlingen en het onderwijs in het algemeen, op www.annetenmuziek.blogspot.com mijn muzikale uitspattingen en op dit blog mijn belevenissen uit het dagelijks leven (Misschien moet ik toch maar eens één website maken?).
De best gelezen column (uit dagboek van een docent) van afgelopen jaar is die waarin ik mij heel kwetsbaar heb opgesteld: een waardeloze les. Het schrijven over die kwetsbaarheid in het onderwijs is een bewuste keuze. Je leest in het algemeen dat het leraarschap een zwaar vak is, maar de persoonlijke verhalen daarover blijven een beetje achter. Ik werk gelukkig op een school waar je je kwetsbaarheid mag tonen, waar altijd een schouder is waarop je je hoofd kunt leggen om een potje te janken en waar je ook je successen mag vieren, maar dat schijnt niet op elke school gebruikelijk te zijn. Dan is het fijn als je niet alleen maar over die successen leest, want dat is niet de realiteit.
Een hele leuke ervaring van afgelopen jaar, was naar aanleiding van de column 'Wie goed groet, goed ontmoet'. Ik werd uitgenodigd een gedeelte van deze column voor te lezen in de nieuwe rubriek 'Het zijn uw woorden' van radioprogramma De Taalstaat op zaterdag op NPO 1. Vooraf kreeg ik het script per mail toegestuurd, waardoor ik precies wist welke vragen mij gesteld zouden worden en op welke vraag ik welk gedeelte van de column moest voorlezen. Als 'vertrouwenspersoon' had ik mijn broer, die het reuze interessant vond, meegenomen, want ik vond het best spannend.
Een uur van te voren moesten we op het Mediapark in Hilversum zijn. We werden langs vele studio's geleid en kregen zo een inkijkje in het tot stand komen van een radioprogramma.
Op het 'moment suprême' raakte ik even van de waps, want de presentator week van het script af, waarin ik mijzelf gevangen had gezet. Ging hij ineens iets anders vragen. Uh..... moest ik nu al een gedeelte van de column voorlezen of.......... Help! Duidelijk te horen en te zien in het filmpje dat ik na afloop kreeg toegestuurd (ik heb het in de column geplakt).
Niet lang daarna is de rubriek gesneuveld 😊.
Eén van de hoogtepunten van afgelopen jaar was wel het feit dat we 30 jaar getrouwd waren en dit huwelijk ons drie hele leuke kinderen, die hun levens op de rit hebben en hele leuke liefdes hebben ontmoet, heeft voortgebracht. Met het hele gezin hebben we deze heugelijke gebeurtenis in een prachtig huis aan het Lago Maggiore gevierd.
Er was ook een dieptepunt: op 1 augustus overleed onze hond Bento (Ik beken...... (afscheid van een hond). Het was een week met veel emotionele tegenstrijdigheden en een confrontatie met mijzelf.
Bijna 13 jaar was hij bij ons. Nog steeds zijn er momenten dat we hem missen.
De andere uitdaging is dat ik een coachingstraject ben gestart voor mijn podiumangst wanneer ik ga optreden. Voor velen zal dit een verrassing zijn. Hè Annet, jij? Ja, ik. Ik ga er vast nog wel een column aan wijden.
2018: ik vind het een mooi getal. Voelt goed, mooi rond.
Een blanco doek. De eerste voorzichtige kleuren staan er al op. We kunnen nog alle kanten op.
En wat ga jij doen? Ga je zelf kleuren of laat je 2018 kleuren? Bedenk dan:
MAAK ER EEN MOOI GEKLEURD JAAR VAN!
Veel inspiratie voor hoofdstuk 2017.
Al lezende door mijn columns en blogs en scrollende door mijn fotocollages, kwam ik tot de ontdekking dat 2017 een mooi hoofdstuk was met veel verschiilende alinea's. Ja, dat klinkt raar hè, dat ik het einde van het jaar pas tot die ontdekking kwam, maar zo zit het ook weer niet helemaal in elkaar. Aan de ene kant ben ik veel met later bezig, aan de andere kant schrijf ik de dingen waar ik heel erg mee bezig ben op en als het in een column verwerkt is, kan ik het loslaten. En loslaten betekent soms letterlijk: kwijt zijn.
Maar wat is het leuk om terug te lezen wat mij zoal heeft bezig gehouden. Op mijn blog www.dagboek-van-een-docent-blogspot.com de belevenissen met mijn leerlingen en het onderwijs in het algemeen, op www.annetenmuziek.blogspot.com mijn muzikale uitspattingen en op dit blog mijn belevenissen uit het dagelijks leven (Misschien moet ik toch maar eens één website maken?).
De best gelezen column (uit dagboek van een docent) van afgelopen jaar is die waarin ik mij heel kwetsbaar heb opgesteld: een waardeloze les. Het schrijven over die kwetsbaarheid in het onderwijs is een bewuste keuze. Je leest in het algemeen dat het leraarschap een zwaar vak is, maar de persoonlijke verhalen daarover blijven een beetje achter. Ik werk gelukkig op een school waar je je kwetsbaarheid mag tonen, waar altijd een schouder is waarop je je hoofd kunt leggen om een potje te janken en waar je ook je successen mag vieren, maar dat schijnt niet op elke school gebruikelijk te zijn. Dan is het fijn als je niet alleen maar over die successen leest, want dat is niet de realiteit.
Een hele leuke ervaring van afgelopen jaar, was naar aanleiding van de column 'Wie goed groet, goed ontmoet'. Ik werd uitgenodigd een gedeelte van deze column voor te lezen in de nieuwe rubriek 'Het zijn uw woorden' van radioprogramma De Taalstaat op zaterdag op NPO 1. Vooraf kreeg ik het script per mail toegestuurd, waardoor ik precies wist welke vragen mij gesteld zouden worden en op welke vraag ik welk gedeelte van de column moest voorlezen. Als 'vertrouwenspersoon' had ik mijn broer, die het reuze interessant vond, meegenomen, want ik vond het best spannend.
Een uur van te voren moesten we op het Mediapark in Hilversum zijn. We werden langs vele studio's geleid en kregen zo een inkijkje in het tot stand komen van een radioprogramma.
Op het 'moment suprême' raakte ik even van de waps, want de presentator week van het script af, waarin ik mijzelf gevangen had gezet. Ging hij ineens iets anders vragen. Uh..... moest ik nu al een gedeelte van de column voorlezen of.......... Help! Duidelijk te horen en te zien in het filmpje dat ik na afloop kreeg toegestuurd (ik heb het in de column geplakt).
Niet lang daarna is de rubriek gesneuveld 😊.
Eén van de hoogtepunten van afgelopen jaar was wel het feit dat we 30 jaar getrouwd waren en dit huwelijk ons drie hele leuke kinderen, die hun levens op de rit hebben en hele leuke liefdes hebben ontmoet, heeft voortgebracht. Met het hele gezin hebben we deze heugelijke gebeurtenis in een prachtig huis aan het Lago Maggiore gevierd.
 |
| Cannobio |
Bijna 13 jaar was hij bij ons. Nog steeds zijn er momenten dat we hem missen.
Een leuke ervaring was het feit dat wij in augustus een week lang gastouder waren voor drie jonge musici, die de Masterclass Apeldoorn volgden. Wat was het leuk om weer jonge mensen in huis te hebben: een altviolist en een celliste uit Spanje (een stel) en een violiste uit Litouwen.
Het was weer even wennen dat de koelkast goed gevuld moest zijn, dat we moesten koken voor vijf personen (de eerste dag hadden we allemaal nog trek na het avondeten) en deuren van kamers en kasten open bleven staan (oh ja, jonge mensen sluiten geen deuren). Het was leuk te zien hoe snel ze zich bij ons thuis voelden, hoe gemakkelijk ze kasten open trokken op zoek naar eet- en drinkgerei en hoe bijzonder het was dat ze heel andere kopjes en bordjes voor dagelijks gebruik pakten dan wij. Dan word je ineens geconfronteerd met het feit dat je in een bepaald patroon zit en daar ook wat van vindt! Maar wat was het leuk om andere culturen te leren kennen en in het Engels met elkaar te kunnen communiceren.
En nu is hoofdstuk 2017 uit en 2018 begonnen. En om met Hans van Manen te spreken: Er is een begin en een einde en iets er tussenin. Het doek is blanco en ik heb onwijs veel zin hem in te kleuren.
Een aantal uitdagingen zijn al in gang gezet en verreweg de leukste daarvan is: CAMPEREN! Na drie keer een camper te hebben gehuurd hebben we de knoop doorgehakt en er zelf één gekocht. Uit 2002. In maart halen we hem op. En, omdat wij er niet zo heel vaak mee weg kunnen (het duurt nog even voor we met pensioen gaan), gaan we hem ook verhuren. Zo kunnen we er ook anderen van laten genieten.
De slogan wordt: "Niet elke zwerver raakt de weg kwijt!"
Uiteraard komt er ook een blog en misschien wel een facebookpagina, om onze camperervaringen te delen. Dus wordt vervolgd!
Het was weer even wennen dat de koelkast goed gevuld moest zijn, dat we moesten koken voor vijf personen (de eerste dag hadden we allemaal nog trek na het avondeten) en deuren van kamers en kasten open bleven staan (oh ja, jonge mensen sluiten geen deuren). Het was leuk te zien hoe snel ze zich bij ons thuis voelden, hoe gemakkelijk ze kasten open trokken op zoek naar eet- en drinkgerei en hoe bijzonder het was dat ze heel andere kopjes en bordjes voor dagelijks gebruik pakten dan wij. Dan word je ineens geconfronteerd met het feit dat je in een bepaald patroon zit en daar ook wat van vindt! Maar wat was het leuk om andere culturen te leren kennen en in het Engels met elkaar te kunnen communiceren.
En nu is hoofdstuk 2017 uit en 2018 begonnen. En om met Hans van Manen te spreken: Er is een begin en een einde en iets er tussenin. Het doek is blanco en ik heb onwijs veel zin hem in te kleuren.
Een aantal uitdagingen zijn al in gang gezet en verreweg de leukste daarvan is: CAMPEREN! Na drie keer een camper te hebben gehuurd hebben we de knoop doorgehakt en er zelf één gekocht. Uit 2002. In maart halen we hem op. En, omdat wij er niet zo heel vaak mee weg kunnen (het duurt nog even voor we met pensioen gaan), gaan we hem ook verhuren. Zo kunnen we er ook anderen van laten genieten.
De slogan wordt: "Niet elke zwerver raakt de weg kwijt!"
Uiteraard komt er ook een blog en misschien wel een facebookpagina, om onze camperervaringen te delen. Dus wordt vervolgd!
2018: ik vind het een mooi getal. Voelt goed, mooi rond.
Een blanco doek. De eerste voorzichtige kleuren staan er al op. We kunnen nog alle kanten op.
En wat ga jij doen? Ga je zelf kleuren of laat je 2018 kleuren? Bedenk dan:
MAAK ER EEN MOOI GEKLEURD JAAR VAN!
Reacties
Een reactie posten