Een huisje in Frankrijk

Le Boursillon

DE DROOM
Veel mensen dromen er van. Wij hadden er één: een huisje in Frankrijk. Van 2005 tot 2018. En het is zo leuk als je denkt dat het is. We hebben er zo van genoten! Maar hoe kwamen we er nou bij een huisje in Frankrijk te kopen?

Het is juli/augustus 2005. Omdat we voor het laatst met het hele gezin op vakantie zouden gaan (pubers denken dat ze nooit meer met je op vakantie willen en komen daar op terug als je besluit naar verre oorden te gaan), besloten we een anders-dan-anders vakantie te houden en huurden een camper waarmee we van West-Frankrijk door het midden terugreden via Oost-Frankrijk. Zo kwamen we o.a. in de Montagne Bourbonnaise terecht en verbaasden ons over het prachtige landschap, het nog niet door toeristen overstroomde gebied, de met fleurige bloemenbakken aangelegde dorpjes en de rust die alles uitstraalde, ons totaal niet bewust van het feit dat we in deze streek een paar weken later een huisje zouden kopen.

DE AANLEIDING
Bij thuiskomst lag een brief bij de post met de mededeling dat het fonds, waarin we het jaar daarvoor hadden ingelegd, totaal niet liep. Een fonds waarin we hadden belegd voor de pensioenopbouw van Leon, die destijds ZZPer was.
We konden kiezen: het ingelegde bedrag terug of storten in een ander fonds.
Met de vakantiespullen nog om ons heen was Leon waarschijnlijk nog in vakantiestemming toen hij riep: "En nu ga ik doen wat ik altijd al graag heb willen doen: we kopen een huisje in Frankrijk!". Uhh ...... wacht even. Hier hadden we het nooit over gehad, alleen in de zin van: "Het lijkt ons leuk, maar is toch niet voor ons weggelegd".
Maar aangezien wij impulsieve mensen zijn, ons laten leiden door ons gevoel, wij niet van de mitsen en maren zijn en ik geen moeilijk mens ben, was ik gauw overtuigd en doken we meteen internet op, op zoek naar leuke huisjes. Het moest er wel één zijn dat we meteen konden verhuren, want het was nog steeds voor ons pensioen bedoeld.
Drie weken later hadden we een afspraak met een makelaar in de Bourgogne en één in de Allier.
Met de makelaar in de Bourgogne gingen we een hele middag op stap. Achter in haar auto scheurden we van het ene naar het andere huis. We werden er een beetje misselijk van. Geen van de huizen voldeed aan onze eisen en zo reden we eind van de middag door naar de Auvergne, blij dat we weer in onze eigen auto zaten.
De volgende dag reden we achter de makelaar aan naar het pittoreske huisje in Châtel Montagne. Van de D weg af en dan nog 1,5 km een geasfalteerd bosweggetje op. Waar komen we in vredesnaam uit, dachten we nog.
Het was het plekje waar we bijna 13 jaar van zouden genieten. Ondanks de grijze, regenachtige dag waren we op slag verliefd. Op zaterdag bezichtigd, op zondag weer thuis en op maandag gekocht. Zo snel kan het gaan bij ons.

Le Boursillon zoals het er in 2005 uitzag

DE TAAL
Als je een huis(je) in Frankrijk koopt moet je eerst door een wirwar van bureaucratische handelingen, die ons gelukkig door de Nederlandse makelaar (de inmiddels overleden Hennie Ester) uit handen werden genomen.
Een Franse rekening moesten we echter zelf openen. Dan krijg je ineens met een vakjargon te maken dat je op school niet hebt geleerd. Dus.....gewapend met een woordenboek (smartphones waren er nog niet in die tijd!) gingen wij naar de bank. We werden ontvangen door de directeur himself, die er een genoegen in schepte ons flink op ons Frans te testen. Na 1,5 uur zweten liet hij ons weten dat hij BEST WEL Engels kon, alleen vond dat buitenlanders gewoon moesten communiceren in het Frans.

KOUD

In december 2005 gingen we met het hele gezin (onze pubers waren natuurlijk wel nieuwsgierig) naar le Boursillon. We kwamen midden in de nacht aan, konden de juiste afslag niet vinden, want het was aardedonker, het huisje was koud en muf en we moesten de bedden nog opmaken. 

Na een lange rit denk je dat je wel als een blok in slaap zult vallen, maar nee: de dekbedden bleken zomerdekbedden en het vroor minstens 10 graden. De bedden waren ijskkkkkkkoud en we werden niet warm. Stil blijven liggen op de plek waar je lag was de enige remedie tegen de kou. Zo gauw je een millimeter verschoof, stuitte je op een ijskoud laken. Geen oog dicht gedaan dus. 

De eerste rit de volgende dag was naar de supermarkt voor nieuwe dekbedden. 

Was het nog steeds leuk. JAAAAAAAA!!!

TOCH NIET KLAAR
Ondanks het feit dat er al veel aan het huis was gedaan en het ook verhuurklaar was, kon het wat ons betrof allemaal nog beter. Maar daar kwamen we in de loop van een aantal jaren achter: vocht, weinig licht, een grindterras waar steeds het onkruid doorheen kwam, een halve muur in de woonkamer, een gehorige verdieping, roest in de keuken, een onhandig ingedeelde badkamer en noem maar op. In de loop der jaren pakten we steeds iets op en maakten het huisje comfortabeler en gezelliger. Als we nu terugkijken denken we: hoe hadden we het in hemelsnaam destijds kunnen verhuren! Alsnog plaatsvervangende schaamte!

Woonkamer in 2005

woonkamer 2018

Le Boursillon 2018

GASTEN
Eén van de eerste dingen die we altijd deden als we in het huisje waren, was het gastenboek lezen. Veel gasten schreven enthousiaste verhalen over hun belevenissen in le Boursillon: waar ze waren geweest, wat de moeite waard was, over de wonderlijke stilte, dat het zo donker kon zijn, over de vlinders, de vogels, de hertjes, de zwijnen, de mooie natuur, de prachtige omgeving.
Wij moeten eerlijk bekennen dat onze gasten in twee weken waarschijnlijk meer hebben gezien dan wij in 12 jaar. Want we namen ons steeds van alles voor, maar als we in le Boursillon waren, stortte ons hectische leven als een plumpudding in elkaar en kwam er niets meer uit onze handen. De rust daalde als een zware deken op ons neer en dwong ons te onthaasten. Want er was altijd wel een volgende keer om leuke dorpjes, stadjes of kastelen te bekijken.

De omgeving

Vichy

RUST
Hoewel wij er soms wel vier keer per jaar kwamen, bleef ons de absolute stilte steeds weer verrassen. Ook als je in Nederland rustig woont, besef je op het Franse platteland pas wat echte stilte is. Dat je alleen maar de natuur hoort. Dat het er zo donker is dat je echt geen hand voor ogen kunt zien en met verbazing kijkt naar een prachtige sterrenhemel.

De vier seizoenen

ZORGEN
Een veel gehoord argument TEGEN het kopen van een huisje in het buitenland is dat men denkt dat je altijd naar je huisje moet. En dat je er zorgen bij hebt. Maar wie zegt dat je altijd moet en wie bepaalt dat?
Onze zorgen beperkten zich vooral tot de gasten. Als er klachten zijn, is dat niet leuk, maar je ontkomt er niet altijd aan. De meeste gasten hebben een heerlijke vakantie bij ons gevierd en genoten van dat waar wij zelf ook voor waren gevallen: rust, natuur, privacy, een comfortabel en gezellig huisje. Sommigen kwamen zelfs voor een tweede of derde keer.
Eén keer is het voorgekomen dat een gezin na twee dagen vertrok, hevig verontwaardigd vanwege de vuiligheid, een muur zwart van de schimmel, een trapleuning die plakte en een kapot tuinstel. Heel bijzondere mensen. Want we hebben geen trapleuning, er stond een nieuw tuinstel in de schuur en de zwarte muur heeft de beheerder niet kunnen ontdekken. We hebben wel een 2 als beoordeling gekregen. Ja dat zijn zorgen op dat moment.
En als één van de voorwaarden van verhuur wegvalt (zoals bijvoorbeeld een beheerder of een schoonmaakster), dan is dat ook een zorg.
Maar die zorgen wegen niet op tegen de enorm leuke kanten. Een huisje in het buitenland is gewoon ontzettend leuk.

Keuken 2005

Keuken 2018

VERKOPEN
In 2016 gaat het ineens kriebelen. Het jaar daarvoor heb ik de lerarenopleiding Duits afgerond en het lijkt ons leuk een huisje in Duitsland te hebben, waar we beter met de taal uit de voeten kunnen en ook eens een weekend naar toe kunnen. Met bijna een dag rijden naar le Boursillon, is dat laatste niet te doen.
Met pijn in de buik zetten we le Boursillon te koop. We vragen te veel, we weten het. Maar dat geeft ons de kans om langzaam te wennen aan het idee, om langzaam los te laten. Ondertussen verbouwen we nog wat om het huisje aantrekkelijker te maken.

Terras 2005 en 2011

Terras 2018

In 2017 zakken we met de prijs en in februari 2018 wordt door een enthousiaste fransman de vraagprijs geboden. We zijn er klaar voor. De twee jaren waren nodig om ons los te maken en nieuwe plannen te creeëren.

EN DAN?
Het is mei 2018. Voor het laatst zijn we in le Boursillon. Het is onwerkelijk. Nog even en het is niet meer van ons. De meeste persoonlijke spullen hebben we al meegenomen naar huis, waardoor er al een zekere afstand is ontstaan.
De dag van de overdracht is het koud, nat, grijs en mistig in de Montagne Bourbonnaise. Ik draai voor de laatste keer de sleutel om. Tranen biggelen over mijn wangen. Ineens is het niet meer onwerkelijk.
Als we bij de notaris onze handtekening zetten, krijgen Leon en ik het weer even moeilijk. We voelen ons als het weer: grijs en mistig. De nieuwe eigenaar belooft goed op het huis te passen.
Stil rijden we naar ons hotel bij Dijon.

De volgende dag schijnt de zon en ziet de wereld er heel anders uit. Goed voor onze stemming. We kijken terug op een prachtige periode: wij hebben een huisje in Frankrijk gehad, hebben er van genoten en hebben er ook anderen van kunnen laten genieten.
Tijd voor een nieuwe fase. Onze plannen voor een huisje in Duitsland hebben we in de ijskast gezet. We hebben een campertje gekocht en gaan van het vrije leven genieten.
Maar één ding is zeker: Frankrijk is een heel leuk vakantiehuis armer.

Het goede Franse leven