Kapperperikelen

Het Napoleonkapsel

Een bezoekje aan de kapper leverde in mijn jonge jaren nogal eens stress op. Er waren weinig kappers die deden wat ik zei. Knippen en stylen ging vooral op HUN manier.
Het leverde na mijn bezoekje steevast twee weken chagrijn op, waarna drie weken volgden waarop mijn haar zat zoals ik wilde en vervolgens een week waarin het veel te lang was, maar ik tegen een kappersbezoek opzag en de hele ellende opnieuw begon.

Hoe moeilijk kan het zijn: "Geen kort koppie, ik heb vooral   een massieve bos, dus begin eerst maar met uitdunnen, de pony OP mijn wenkbrauwen, ik wil graag nog door mijn haren kunnen woelen, een nonchalante styling, geen stijf  kapsel" enz. Het mocht zelden baten: het was altijd te kort, een kaarsrechte pony minstens twee centimeter boven de wenkbrauwen en een suffe styling. Ik heb nooit zo'n leuke make-over gehad als je wel eens in de vrouwenmagazines leest. En ook nooit zo'n nonchalante styling als in de   haarmagazines, die je in de kapsalons aantreft.

Zelfs bij mijn trouwkapsel ging het mis: ik had mijn haar laten groeien, een mooi nonchalant kapsel uitgezocht en meegenomen naar de kapper. Was geen probleem. Ik was wel zo slim om de dag voor de Big Day een proefkapsel uit te proberen en wat was ik blij dat ik dat gedaan had: het werd een catastrofe: helemaal omhoog getoupeerd en stond stijf van de lak (!!). Ik had een enorme toeter op mijn hoofd die totaal niet leek op het model dat ik had meegenomen. Mijn kapsel was het resultaat van het idee dat de kapster had hoe een bruid er uit moest zien. En dat kostte me Fl 100,00!
De make-up zag er ook niet uit: een hoop paarse oogschaduw en een dikke laag fluid op mijn gezicht. Het voelde als een masker. Ik keek in de spiegel en zag een vreemde.
Op de Big Day deed ik dus mijn haar maar zelf en kwam ik alleen voor de make-up bij de kapper: "Graag een heel natuurlijke look, want dat van gisteren was te veel."
Ze hadden nog nooit meegemaakt dat een bruid zelf haar haar had gedaan en bescheiden opgemaakt wilde worden!

Tegenwoordig maak ik me minder druk om de knipbeurt. De meeste kapsters kunnen inmiddels redelijk met mijn haar overweg, maar de styling blijft belabberd. Het eerste wat ik doe als ik thuis kom is mijn haren wassen en föhnen. Chagrijnig word ik er niet meer van.
Nee, tegenwoordig maak ik mij drukker om 'HET GESPREK'. Praten om te praten. Small talk met vreemden. Ben ik niet zo goed in. En ik wil niet praten. Ik wil niets. Niets lezen, niets nakijken, niets doen ..... alleen maar zitten en een beetje voor mij uitkijken.
Iets wat ik thuis niet kan. Zomaar in een stoel zitten niksen, vind ik heel raar. Leon is daar goed in, die kan gewoon in een fauteuil zitten.......en verder niets. Echt gewoon maar zitten! Ongelooflijk!
"Moet jij niet iets DOEN?" vroeg ik vroeger nog wel eens, maar dat heb ik inmiddels afgeleerd. Schijnt namelijk heel gezond te zijn, zomaar zitten niksen. Ik kan het niet. Bij de kapper dus wel.
Maar niet altijd. Afgelopen maandag was ik er en hoopte op een klein half uurtje rust, lekker zitten en een beetje wegdromen. Ik was vergeten dat het maandag was: "En, heeft u nog iets leuks gedaan het weekend?"