Als ware er geen crisis

Het is een mooie dag. De zon schijnt en het lijkt wel lente. Ik geniet van de rust in een tuin die langzaam uit zijn winterslaap ontwaakt. Op verre afstand hoor ik het verkeer en af en toe loopt er iemand langs.

Voor de vijfde achtereenvolgende dag zit ik achter mijn laptop.

Het geeft niet, ik ga niet klagen over langere werkdagen en meer uren door onderwijs op afstand. Het begin is lastig, maar er komt vast een periode dat alles op orde is en als een geoliede machine loopt. We doen het met een reden.
Ergens ver weg, zijn mensen ziek, gaan veel mensen dood. Ik ken ze niet, maar ze komen dagelijks in droge getallen voorbij. Ergens ver weg raken veel mensen werkeloos. Ik weet het, maar besef het niet.
Het is lente. Het lijkt een dag als ware er geen crisis.

Om toch iets aan beweging te doen, loop ik naar het winkelcentrum voor de boodschappen.

Het verkeer is niet anders dan anders, er zijn alleen wat minder mensen op straat.

En als ik ze tegenkom lopen we met een grote boog langs elkaar heen. We groeten elkaar glimlachend of glimlachen verontschuldigend.
Anderhalve meter afstand. Men houdt zich er aan.

Toch lijkt het een dag als ware er geen crisis.

In het winkelcentrum is het rustiger dan normaal. 

Bij de supermarkt hangt een bord met regels die men in acht moet nemen: een maximaal aantal klanten mag naar binnen en een winkelwagen of mandje is verplicht. 

Een man stiefelt met ferme tred de winkel binnen: "Meneer, meneer! U moet wel een mandje of winkelwagen meenemen", roept de kassière. 

"Het lijkt wel of iedereen melaats is", moppert hij, maar pakt toch een mandje.

Het is best nog lastig 1,5 meter afstand te bewaren. Sommige mensen zijn zo met hun gedachten bij de boodschappen, dat ze zich niet bewust zijn van hun omgeving.
Als ik bij de kassa achter, wat ik denk, de laatste persoon ga staan, blijkt dat de rij aan de andere kant van de stellage verder gaat. Ik loop terug, om de stellage heen en sluit aan.
Op veilige afstand. 

Toch heeft niet iedereen dat in de gaten en in no time ontstaan er twee Coronarijen voor de kassa.
Maar niemand heeft haast, er zijn geen irritaties en de verwarring is snel opgelost.

Toch lijkt het een dag als ware er geen crisis.

Buiten geniet ik weer van het zonnetje. 

Ik loop achter een vrouw met twee kleine hondjes. Ze staat regelmatig stil. De hondjes willen overal aan snuffelen. Ik wil haar voorbij lopen, maar een man komt ons tegemoet.

We twijfelen. We kijken elkaar aan en glimlachen verontschuldigend om deze enigszins verwarrende situatie.
Maar we hebben geen haast, er ontstaan geen irritaties en de verwarring is snel opgelost.
Het lijkt een dag als ware er geen crisis.

Het is een mooie dag. De zon schijnt en het is lente. Op verre afstand hoor ik het verkeer en af en toe loopt er iemand langs. 

Ik weet dat er veel zieke mensen zijn, er veel mensen dood gaan. Ik ken ze niet, maar ze komen ook vandaag weer in droge getallen voorbij. Ik weet dat er veel mensen werkeloos raken, geldzorgen hebben. Ik weet het.
En toch........ de zon schijnt. Het is lente.

Het lijkt een dag als ware er geen crisis.
En toch ...... voelt alles anders.

.