Met kleindochter in de camperbus

“Oma, mag ik een keer met de camper mee?”

“Oma, wanneer mag ik met de camper mee?”

En dus gaan we een nachtje proberen. Jalou (5) en ik. Op een camping in Heerde.

Ze vindt het reuzespannend. De hele ochtend zit ze al in de camper op de oprit te wachten tot we

eindelijk weg kunnen gaan.

“Wat wil je eten op de camping Jalou?”

“Mijn lievelingseten, pannenkoeken.”

Goh!

Eenmaal op de camping zijn er de speeltoestellen, het zwembad, krijgt ze een ijsje, bakken we pannenkoeken, doet ze mee met de minidisco en is er een onophoudelijke woordenstroom. Jalou heeft het prima naar haar zin.

Opa komt ook nog even langs, maar er is maar plek voor twee om te slapen, dus hij moet zich een nachtje in zijn eentje zien te redden.

Eenmaal in bed wil ze toch graag naar papa en mama. Pruillipje, zielig doen, geen tranen …. maar oma is onverbiddelijk. “Je wilde ook graag een nachtje slapen dus daarna kun je pas echt zeggen of je het leuk vond of niet en of we het nog een keer gaan doen of niet.”

Ik dacht dat ik een zee van ruimte zou hebben om te slapen, maar met de 1.92 lengte van haar opa heb ik meer ruimte dan slapen naast mijn kleindochter, die met een voet in mijn rug, een knie op mijn bovenbeen of dwarsliggend in bed steeds dichter naar me toe komt. Ik probeer nog een been de andere kant op te duwen, maar die komt net zo hard weer terug.

Als ze om 8.45 uur wakker wordt, twee uur later dan gebruikelijk, kijkt ze me even verdwaasd aan: “Ik dacht dat jij mama was.”

We moeten voor 12.00 uur van de camping af, maar eerst moet er nog een piratenvlag geknutseld worden (leve het animatieteam) en voor de laatste keer gezwommen.

En dan is het tijd om naar huis te gaan. Ik vond het een geslaagde en heel gezellige onderneming, zo één op één met mijn kleindochter. Voor één nachtje. En Jalou?

“Oma, blijven we nog een nachtje?” ❤️