Pieces of Tomorrow
Als ik ergens enthousiast over ben, heb ik de behoefte mijn enthousiasme in woorden om te zetten om later nog eens terug te lezen en hopelijk datzelfde enthousiasme of diezelfde gevoelens te herkennen en opnieuw te beleven.
En omdat het wellicht anderen kan inspireren, deel ik ze ook graag.
Pieces of Tomorrow is klassiek in een popjasje. De muziek wordt origineel uitgevoerd, het popjasje staat voor de omlijsting: een concert dat later begint dan normaal, het drankje dat je mee naar binnen mag nemen, de dirigent die honderduit spreekt, dj Paul die alles aan elkaar praat en zorgt voor de muziek voor en na het concert en visuals die het verhaal ondersteunen.
De muziek wordt uitgevoerd door het Radio Philharmonisch Orkest.
En dit elke maand.
Wij konden genieten van delen uit de Notenkraker van Tsjaikovski met een enthousiaste dirigent, Vasily Petrenko. Alleen deze man was al een genot om naar te kijken. Hij dirigeerde met zijn hele lichaam, zijn armen dansten als slangen op de muziek en zijn vingers leken wel elastiek.
Hij nodigde het publiek uit tussendoor te applaudisseren, hetgeen niet gebruikelijk is in de klassieke muziek, “maar”, zo vertelde hij, “bij balletmuziek mag dat, het publiek wordt er zelfs toe aangemoedigd.”
Tussendoor stelde dj Paul mooie vragen, die enthousiast en met verve en humor door de dirigent werden beantwoord. Hij bracht met zijn verhalen de muziek tot leven.
Dat deze laagdrempelige manier van aanbieden van klassieke muziek werkt, bleek wel uit het aantal bezoekers: de grote zaal was vol en vooral met bezoekers die een stuk jonger waren dan het publiek dat doorgaans een standaard klassiek concert bezoekt.
Vlak voor de finale wachtte ons nog een verrassing: in het orkest stonden lege stoelen opgesteld. Het publiek werd uitgenodigd plaats te nemen om het laatste deel van het concert midden tussen de musici of aan de kant van het orkest te beleven.
Een unieke kans. Ik koos de lege stoel naast de cello’s, want daar ben ik de laatste tijd wel een beetje weg van.
En toen begon het orkest aan de finale. Wat er met mij gebeurde is moeilijk in woorden te omschrijven. Er verscheen in ieder geval meteen een grote glimlach om mijn mond die er tot ver na het einde op is gebleven.
Zo vlakbij het orkest ervoer en hoorde ik de muziek met al mijn zintuigen: mijn lijf bewoog mee, mijn ogen zagen de passie van de musici, lazen mee met de partij van de cello’s naast mij en de violisten voor mij, mijn oren dompelden zich onder in de diverse klanken die samen één werden, elke vezel in mijn lijf voelde de muziek binnenstromen. En dan die cello’s! Wat een geweldige klank! Donker, warm, meeslepend, vol……ik ben verliefd!
Reacties
Een reactie posten