Een boek schrijven?

Tien over half drie! Shit, ik moet opschieten. Om 15.00 uur begint de workshop "Hoe schrijf ik een boek". Geen zin, zit heerlijk in het zonnetje. Heb mij in een opwelling opgegeven. Toch maar gaan. Pen en een schrijfblok lijkt me wel handig. Sprintje naar de auto, google maps aan, oeps weinig sprit, geen tijd om te tanken. Op vier minuten loopafstand parkeer ik de auto. Hoe heet die schrijver ook al weer die de workshop verzorgt? Ah.... Gerard van Emmerik. Nooit van gehoord.

En zo begint de eerste opdracht: Beschrijf uw reis hiernaartoe. Achttien man buigen hun hoofden en beginnen te schrijven. We krijgen 4 minuten. Dan komt de vraag wie zijn verhaaltje wil voorlezen. Ammenooitnie! Heb geen idee wat voor mensen hier zitten, hoeveel schrijfervaring ze hebben, welk niveau ik kan verwachten. Ik wacht het even af. Er komt een leuk verhaaltje voorbij, één waar we om moeten lachen. Wie nog? Nee, ik nog niet. Er is nog een vrijwilliger. Mmm, ik had best gekund.

Volgende opdracht: Je bent 10 jaar. Stel je een warme zomermiddag voor. Je bent met je moeder in het zwembad en staat voor het eerst op de hoge duikplank.

Dit wordt al wat lastiger. Ik ben niet gewend fictie te schrijven.

Zal ik het doen? Ga ik het echt doen? Bibberend kijk ik de diepte in. Gelach en stemmen klinken ver weg. Beneden leek het niet zo hoog. Nu kijk ik in het diepblauwe water'. Mijn ogen zoeken mamma. Daar zit ze, op haar handdoek, blik op mobiel. Ze had beloofd te kijken......mamma, kijk nou........hier ben ik. De jongen achter mij vraagt of ik wil opschieten. Mamma? Dan recht ik mijn schouders, adem diep in en spring......

Er zijn gelukkig weer voldoende deelnemers die willen voorlezen. Ik houd me angstvallig stil. Hoor leuke en minder leuke verhaaltjes. Mmm, ik had best gekund.

Nu dezelfde situatie, maar dan vanuit het perspectief van de moeder.

"Waar gaan we zitten Juliët? Onder een boom of in de zon?" De lucht vult zich met vrolijk gelach, jengelende kinderen, het stuiteren van een bal, chloor dat onze neus binnendringt. "Mamma, ik ga vandaag echt van de hoge duikplank. Moet je wel kijken hoor!" "Tuurlijk ga ik kijken lieverd", en spreid de handdoeken vlak bij een in volle bloei staande mimosa uit. "Ga je mee mamma?" "Nee, ik wacht nog even, ik laat me eerst even door de zon opwarmen." Ik volg Juliët met mijn ogen tot ze bij de duikplank staat. Ping! Een appje van José. Even lezen. Oh 't Is wel een heel verhaal. Ik kijk snel op en zie Juliët de trap op klauteren. Snel dan..... José is flink aan het daten en kan zo smakelijk over haar datingavonturen vertellen. Voor ik het weet zit ik in het verhaal. Dan hoor ik de gil...............

Ik neem me voor deze keer mijn beurt te pakken. Dat levert me bij voorbaat echter zo'n hoge hartslag op, dat ik niet meer durf. En helemaal niet meer na een heel grappig verhaaltje van een andere deelneemster. Vlot en met humor geschreven. Er wordt ook een minder interessant stukje voorgelezen. Mmmmm je had best gekund schijtlap.

De volgende opdracht wordt moeilijker. Zelfde situatie, nu vanuit het perspectief van de duikplank. Ik kom niet verder dan: 

Het meisje draalt. Ik voel haar aarzeling. Een paar pasjes vooruit, dan weer achteruit.

En iedereen maar druk aan het schrijven! Echt leuke anekdotes komen eruit. Dan volgt er nog eenmaal dezelfde situatie, maar dan vanuit het perspectief van de badmeester met een alcoholprobleem. Ik verbaas me over de snelheid waarmee de pennen weer over het papier razen. Ik staar wat voor me uit, maar er komt geen inspiratie.

De laatste opdracht: Moeder en dochter zijn op weg naar Frankrijk, maar willen helemaal niet samen op vakantie. Schrijf alleen een dialoog, waarin bovenstaande situatie blijkt.

De schrijver heeft zijn zin nauwelijks uitgesproken of ieders hoofden buigen weer naar beneden. Er wordt druk geschreven, de ideeën vloeien uit de pennen. Bij mij gebeurt niets. Ik geef het op, leg mijn pen neer en kijk vol bewondering toe hoe de overige deelnemers zich van hun taak kwijten.  

Ik kijk uit naar een volgende workshop.