Wat een blogje over Whatsapp al niet los maakt.

Toen ik begin februari mijn whatsappcontacten op de hoogte bracht van het feit dat ik per 1 maart Whatsapp zou verwijderen en definitief over zou gaan naar Signal, had ik nog geen idee wat dit zou losmaken.

Als ik de regionale zaterdagkrant lees, valt mijn blik op de vaste rubriek op zaterdag: “gastcolumn”, waarin lezers worden uitgenodigd een column in te sturen. Waarom ook niet, denk ik, want ik had een blogje geschreven over mijn overstap. Nu alleen nog even zwoegen op een uitgeklede versie (want mocht max 340 woorden lang zijn).

Een week later krijg ik bericht dat hij geplaatst wordt en een fotograaf contact opneemt voor de foto. Die belt dezelfde dag of hij over een kwartier kan komen. Oeps, vakantie, geen make-up, mijn haar…..! Gauw het een en ander fatsoeneren. Lachen mag ik niet want het is een serieus onderwerp.

Op 1 maart staat mijn gastcolumn in de krant. Wat bijzonder. Die krant gaat niet bij het oud papier!

De dagen na publicatie word ik op school door (oud)leerlingen, enkele collega’s en zelfs een ouder aangesproken. ‘Goed artikel’ is over het algemeen de reactie. En ‘ik had nog nooit van Signal gehoord, maar heb hem gedownload.’

”Mevrouw, ik vond het wel moeilijk geschreven. Ik ben op de helft afgehaakt.” Toch leuk dat ze het geprobeerd heeft.

Op de Facebookpagina van De Stentor wordt de column gepost met als introductie: ‘Gastcolumniste Annet Kruidhof zegt ‘doei’ ❌.’ Daar ben ik niet blij mee. De introductie doet geen recht aan de inhoud van mijn column en past niet bij mijn taalgebruik. Maar ik ben natuurlijk wel benieuwd naar de reacties en dat is schrikken! Ineens kan ik mij scharen achter de columnisten die met polariserende en ongenuanceerde reacties te maken krijgen. Wat een bagger! Meer dan 150 emojis, waarvan het merendeel lachende smileys, ruim 100 reacties en de meesten inhoudsloos en zonder tegenargumenten. Die zag ik niet aankomen. Ja, het doet wat met me, maar kan het ook weer snel van me af laten glijden. De reacties zeggen meer over de betreffende personen dan over mij.

Een paar dagen later slaat Leon de krant open en ziet dat er van mijn column een poll is gemaakt. Elke dag komt er een stelling online, waarop men kan stemmen. Naast alle baggerreacties is toch ook 70% het met mij eens.

Sinds een week ben ik Whatsapploos en heb ik ook Instagram verwijderd. Ik mis ze niet. Een van de reacties was dat je alleen over kunt stappen als iedereen over gaat. Maar dat is precies de gijzeling waarin we ons menen te bevinden. Ik ben uit de collega-apps, maar die waren me niet opgelegd door mijn werkgever, dus daar kon ik makkelijk uit. De mail is gewillig. Ook ben ik uit de gezinsapp, want vier van de zes (schoon)kinderen willen niet nog een communicatieapp downloaden. Nog niet. Maar, zo zeggen ze, dan gaan we vaker bellen. Wel net zo leuk, of appen via iMessage. En je hebt elkaar wat meer te vertellen als je elkaar ziet. No hard feelings. Het kan dus.

Toen ik het balletje aan het rollen bracht, had ik slechts 5 contacten op Signal. Nu, een maand later zijn het er meer dan 80!

En Facebook dan? Ook van Meta en Mark Zuckerberg. Ja, dat is nog een dilemma. Het egoïstische en dus hypocriete argument: ik ga mijn lezers missen. Een ander argument dat mooi verwoord wordt door een goede FB vriend is, ik citeer: "Ik blijf op Facebook, Whatsapp en X ondanks de Zuckerberg's en de Musk's van deze wereld. Om waar nodig (en zeker op X is dat vaak nodig) desinformatie te onthullen en te bevechten." 

Het gaat gebeuren denk ik, maar ik schort mijn besluit nog even op. Tot de voorjaarsnota 😊.

Benieuwd naar de baggerreacties? Zie bijgevoegde foto's.