spinningperikelen

De wekker gaat, het is 7.00 uur, het is zaterdag en ik ben nog moe. Nog even, denk ik. Om tien voor acht schrik ik weer wakker. Ik moet er nu toch echt uit. Mijn eerste spinning begint om 9.00 uur.

We zouden een toertochtje maken, maar gezien de weersvoorspelling is er gekozen voor het alternatief en dat is een duurtraining in het bewegingscentrum. Ik heb er best zin in.

Ik plens wat water in mijn gezicht, poets mijn tanden, trek mijn fietskleding aan, eet twee boterhammen met chocopasta in plaats van kwark met fruit (een verkeerde keuze blijkt achteraf) en ga op mijn gewone fiets naar het bewegingscentrum. Nee, geen regionale sportschool met allerhande fitnessapparatuur, maar een centrum gericht op mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking, die vaak in de reguliere sportscholen nauwelijks worden toegelaten. 

De toerclub (maar ook het bewegingscentrum zelf) is voor iedereen toegankelijk. De eigenaars komen door de weeks namelijk nauwelijks zelf aan sporten toe en daarom fietsen zij op zaterdag en kan iedereen die mee wil, zich bij hen aansluiten.

Aangekomen bij het bewegingscentrum blijkt dat iedereen een handdoek bij zich heeft. Die is nodig omdat je gaat zweten, zo wordt mij uitgelegd. Daar heb ik gelukkig nooit last van.

We zijn met 6 vrouwen en dan begint een training natuurlijk eerst met een gezellig gekeuvel.

Een aantal heeft wel gedoucht, hoor ik. Ineens heb ik het idee dat iedereen ruikt dat ik niet heb gedoucht!

We gaan beginnen, eerst rustig een aantal minuten de pedalen ronddraaien, vervolgens wisselen we het aantal omwentelingen per minuut en de weerstand af, onder begeleiding van de trainster en een beatmuziek.  Dit alles 1,5 uur lang. Het zijn de langste 1,5 uur die ik ooit heb meegemaakt. Na een uur snap ik het nut van de handdoek. Mijn handen zijn nat van het zweet en waar ik ze ook plaats op het stuur, ze hebben de neiging er van af te glijden.

Er glijdt zowaar een druppel van mijn neus. Hoe bestaat het: Ik zweet!! Maar dat niet alleen, ik verveel me lamlendig. Dit is dodelijk saai. Ik hoor de tekst "I can't breath in and I can't breath out" voorbijkomen. Laat ik me maar op mijn ademhaling concentreren: adem in door de mond, adem uit door de neus, zoals ik het ook leer bij power yoga. Het helpt even.

Dan klinkt "It didn't work out yesterday" en ik denk aan gisteren. Toen werkte het bij mij ook niet. Ik laat me weer te veel door emoties leiden in de klas. Helemaal fout. Het ligt niet aan de leerlingen dat ze niet gemotiveerd zijn. Het hele onderwijs past gewoon niet meer bij deze tijd en bij deze generatie. We moeten drastisch veranderen.

STOP!! Ik ben aan het spinnen, nu niet in mijn hoofd gaan zitten. Let op je ademhaling, adem in, adem uit.
"I feel young", klinkt het uit de luidsprekers. "NU EVEN NIET!", denk ik.

Het liefst sprong ik van de fiets, nog 25 minuten!! Hoe red ik dat? Weet je wat? Ik ga als de wiedeweerga mijn bidon leegdrinken, zodat ik een goede smoes heb van de fiets te stappen en deze te vullen. Zo gezegd, zo gedaan.

De laatste minuten tikken weg. Lange, lange laatste minuten. Eindelijk is het dan toch ineens voorbij en eindigen we met een cooling-down en een gezellige naleut onder het genot van een heerlijke koffie. En daar geniet ik wel weer van!

Thuis komt het fijnste moment van sporten: de warme douche. Wat een genot! En daarna volgt mijn verlate ochtendritueel: een kop koffie met de zaterdagkranten en -magazines. Ik vecht tegen een opkomende vermoeidheid. Ik wil er niet aan toegeven, want er moet nog het nodige gepoetst worden. "Wat zie je bleek", zegt manlief. "Kom even zitten". "Nee, ik moet echt poetsen". Na een uur kan ik niet meer, plof op de bank en val in slaap.

"Mam, dit heet investeren", zegt zoonlief de volgende dag als ik mopper dat de niet-leuke hobby ten koste gaat van de leuke hobby: ik ben gewoon te moe om te fluiten op de trainingsdag, terwijl ik het juist van mijn vrije dagen moet hebben. Dus erg vrolijk word ik er nog niet van.
"Mam, effe doorzetten, het komt goed". 
Ik zucht. Het voelt nog helemaal niet zo.