Moeders koffietafel

"Ma, heb je al eens nagedacht over je koffietafel?"

We zitten op het terras van Strandpaviljoen Paal 17 op Texel. Mijn zus, mijn moeder en ik. Het is de jaarlijkse vakantie van moeder, al enkele jaren een traditie nadat vader is overleden. Eerst op Terschelling en nu voor het vierde jaar op Texel. Het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn, had moeder al voorzichtig aangegeven.

Hoewel we de fietsen weer hadden meegenomen, houdt moeder het na één middagje fietsen door de Texelse duinen, waar ze zo van houdt, voor gezien. Ze durft niet meer.

"Ja nou, doe maar gewoon in stilte."

"En wat is in stilte voor jou?"

"Ja, voor wie doe je het nou, de mensen die mij kennen, kennen jullie niet. Dus breng mij maar weg en dan kunnen jullie nog even samen zijn."

"Wil je niet een dienst dan?"

"Ja och, voor wie, dan zit er maar een paar man in de kerk!"

"En een kleine ceremonie dan? Er is ook een mooie aula bij de begraafplaats toch?"

"Ja, die is best mooi. Dat zou wel kunnen."

En droog voegt ze er aan toe: "Zullen we dan ook maar meteen de datum prikken?"