2018-2019: Over leven
In de laatste weekendeditie van de krant van vorig jaar schreef een aantal columnisten/journalisten over hun meest bijzondere momenten van 2018.
Dat kan ik ook, dacht ik en om mijzelf toch enigszins te onderscheiden heb ik er een thema aan gekoppeld.
Mijn bijzondere, mooie, grappige momenten gaan over leven: het vrije leven, hoe we leven, voorbijgaand leven, nieuw leven, overleven, vergeten leven, gedroomd leven.........
HET VRIJBUITERSLEVEN
'Niet elke zwerver is de weg kwijt', is de leus die hoort bij onze nieuwe aanwinst: een campertje. Hoewel hij ruim 3 meter hoog is en zo'n 5,5 meter lang, is het weliswaar geen klein ding, maar voor een camper redelijk compact.
We hebben er al leuke tripjes mee gemaakt. Heerlijk hoor, die vrijheid: waar het mooi is blijf je langer en waar de omgeving of de camping niets is trek je verder. Op de fiets leuke stadjes of dorpjes ontdekken en niet langer dan één of twee dagen vooruit kijken, kortom: doen waar je zin in hebt en lekker vrijbuiteren. En ook niet onbelangrijk: de social media gaan even op een standje lager.
EINDE VAN HET FRANSE LEVEN
Een bijzonder moment is de verkoop van ons huisje in Frankrijk. Hoewel we er aan toe zijn, is het emotioneel. Toen we het kochten dachten we het huisje langer te houden dan 12,5 jaar en Leon heeft ooit gezegd er uitgestrooid te willen worden. Het door de jaren heen zien opknappen, er onze eigen sfeer aan geven, enthousiaste gasten verwelkomen die net als wij van de rust, ruimte, natuur, stilte, de omgeving en het onthaasten genieten........het is allemaal mooi.
En toch is het op een gegeven moment klaar. Hebben we een nieuwe uitdaging nodig.
Nu kijken we met veel mooie herinneringen en zonder spijt terug op ons leven in le Boursillon (lees hier de column: een huisje in Frankrijk).
En die nieuwe uitdaging? We laten ons verrassen!
EEN NIEUWE LEVENSFASE
Onze schoonzoon Martijn komt vrij onverwacht alleen langs. Met een vage smoes belt hij van te voren of het gelegen komt. Het kwartje valt pas als hij met twee flessen wijn een beetje zenuwachtig komt binnenvallen.
En jawel, na een gezellige babbel komt het hoge woord eruit: "Ik wil jullie graag officieel om de hand van jullie dochter vragen". Och, en deze nuchtere tuthola, op jonge leeftijd wars van tradities, ouderwetse opvattingen en normen, krijgt het toch even te kwaad!
Voortschrijdend inzicht: tradities kunnen wel degelijk heel mooi zijn. En ja, we hebben JA gezegd!
OVERLEVEN
Leon heeft lange tijd met veel plezier bij zijn huidige werkgever gewerkt. Maar door de hoge werk- en tijdsdruk wordt het enthousiasme allengs minder, tot een moment komt waarop hij zegt er echt geen zin meer in te hebben. Het is een déjà vue moment: twintig jaar geleden was ook ineens de koek op. Toen hij voor de zoveelste keer moe thuis kwam raadde ik hem aan ontslag te nemen en te doen wat hij al langer wilde doen: zzp-er worden.
Met drie kleine kinderen en een hypotheek een goede baan opgeven! Dat was best spannend.
Nu is zo'n beslissing op je 37ste wel iets anders dan op je 57ste. Maar als werken overleven wordt, zit er niets anders op dan nadenken hoe het anders kan.
Na ettelijke gesprekken met zijn leidinggevende komen ze overeen dat hij een aantal uren inlevert en drie dagen als projectmanager gaat werken. Zijn vaste aanstelling wordt omgezet in een contract dat op 1 januari 2020 afloopt.
Ondanks de best heftige beslissing (zit men nog wel te wachten op een man van zijn leeftijd?) voelt hij zich opgelucht.
Volg je hart, je intuïtie, heb vertrouwen, laat los en begin opnieuw, is wel zo'n beetje ons levensmotto.
EEN LEVEN VOORBIJ
Een onverwachte rouwkaart luidt een heel verdrietig moment in. Meestal weet ik wel, voordat een rouwkaart op de mat valt, wie er is overleden. Dit keer niet en dat maakt dat ik toch enigszins aarzelend de envelop open maak. Het resulteert in een shockeffect: een hele goede bekende, onze vroegere overbuurman met wie we, samen met zijn vrouw, af en toe nog wat ondernamen, die een fan was van zoon Siebe (liedjesschrijver en zanger), is overleden. Hij was een paar jaar ouder dan wij, stond midden in het leven, was nog volop en met plezier aan het werk en superfit (want sportte regelmatig).
's Avonds legt hij zijn sportkleding voor de volgende dag klaar, gaat slapen en wordt niet meer wakker. Zomaar.......zo eenvoudig........zo stilletjes ........... zo jong en met zo'n shockeffect kun je het leven verlaten. Heftig en confronterend.
En ook weer zo'n moment dat je gaat nadenken over je eigen leven. En je dood. En je uitvaart.
NIEUW LEVEN
Het is altijd puzzelen als we een datum voor een gezinsbijeenkomst willen prikken, maar het gekke is dat het spontaan vaak wel lukt.
Zo zitten we op onze trouwdag ineens ongepland met het hele gezin bij elkaar. Als de één vraagt of ze even langs kunnen komen, vraag ik in de app maar even of er nog meer belangstellenden zijn en hoppa ...... iedereen kan ineens.
Het wachten is nog op het stel dat met de vraag begon, maar als ze stralend binnenkomen, blijkt het helemaal niet te gaan om het feit dat we al 31 jaar bij elkaar zijn. Er wordt een zacht pakketje in mijn schoot geworpen en als ik het openvouw kan ik niet meteen bevatten wat ik zie: een ieniemienierompertje!
We zijn allemaal sprakeloos en vervolgens praten we allemaal door elkaar. Hoe ver hoe lang wanneer uitgerekend gepland en trouwen dan hoe voel je je??
Maar eh....ho even! Als Meike en Martijn pappa en mamma worden, betekent dat, dat wij opa en oma worden! Onze ouders, ja die waren echte opa's en oma's, die zagen er uit zoals je je een opa en oma voorstelt. Maar wij?
Ouders hebben 9 maanden de tijd om aan het idee van ouderschap te wennen, maar weet je dat je als aanstaande grootouders die tijd ook nodig hebt? Ondanks het feit dat alle ingewijden ons verzekeren dat het geweldig is grootouders te zijn, moet ik echt even wennen aan het idee dat we een generatie opschuiven.
Maar hé.........mijn dochter wordt moeder! Hoe geweldig mooi is dat!
En wat te denken van de rol die we er allemaal bij krijgen? Pappa, mamma, opa, oma, oom en tante. We gaan onszelf opnieuw uitvinden. Nieuw leven, nieuwe rollen, nieuwe ontdekkingen.
VERGETEN LEVEN
Op de ochtend voor kerst word ik door een onbekende dirigente van een koor gebeld met de vraag of ik voor een zieke fluitiste in de kerstnachtmis wil invallen.
Oh jee....uh.....goh.....kort dag......wat dan.....hoe.....met wie.....lang geleden dat ik een koor heb begeleid....... okay, ik doe het.
's Middags overleg met de dirigente, 's avonds nog even een paar liederen doornemen met het koor. Blijkt dat ook verwacht wordt dat ik het instrumentale intermezzo bij de communie ga spelen. Okay, een nummer van Adèle. Moet kunnen.
Opperste concentratie tijdens de mis. Ik krijg er weinig van mee. Moet steeds vooruit kijken.
Dan komt de pastoor langs voor de communie. Oh jee, niet op gerekend. Met de fluit in de hand is het een beetje lastig de hostie volgens het daarbij behorende ritueel aan te nemen en mag ik dat wel als niet katholiek? Maar ik vind het onbeleefd om te weigeren, dus neem ik hem onhandig aan. Niet slim om hem nu in de mond te doen, want ik moet Adèle spelen. Dan maar even op de muziekstandaard leggen.
Na de Vormselmis is er ineens een hoop geroezemoes en komt de dirigent met uitgestoken hand naar me toe. Ik heb de bril in de ene en de fluit in de andere hand. Geen idee wat ze wil. Moet ik iets aangeven, iets aanpakken? Dan loopt ze door. Ik kijk om me heen: alle kerkgangers schudden elkaar de hand: "Zalig kerstfeest!".
Na de mis zie ik mijn hostie op de grond liggen.
Het is wel heel lang geleden dat ik een kerkdienst bijwoonde.
2019 BELEVEN
OVERLEVEN gaan we niet meer doen. Lummelen schijnt heel goed tegen stress te zijn. En oh.......wat hou ik daar van! Heb net twee weken lummelen achter de rug, mensen wat is dat genieten! Die houden we erin!
EEN LEVEN DROMEN
We dromen van een vrijstaand huisje, ergens op het platteland, of aan de rand van een leuk dorp of stadje. Een duurzaam huisje, waar je ook lekker kunt lummelen.
Bijna hadden we zo'n huisje gekocht, ware het niet dat de verkoper niet akkoord ging met ons bod en wij niet genegen waren hem tegemoet te komen. Juist ja, wij willen voor een prikkie op de eerste rang zitten.
Dus Funda gaat een grote rol spelen in 2019. Blijft het bij dromen of gaan we ons droomplekje vinden?
VIER VROUWENLEVENS
Mijn moeder wordt deze maand 87. En hoewel dat al een behoorlijke leeftijd is en ze gauw moe wordt, ziet het er naar uit dat ze eind mei ervoor gaat zorgen dat er vier generaties vrouwen zijn. Omi noemt ze zichzelf al. Omi van een klein meisje, Ieniemieniemetijntje, dat nu al binnen ons gezin voor be- en ontroering zorgt.
Ik weet zeker dat ik, deze nuchtere tuthola, het wel even te kwaad krijg als dit vierde vrouwtje in mijn armen ligt.
We gaan het allemaal beleven in 2019!
Dat kan ik ook, dacht ik en om mijzelf toch enigszins te onderscheiden heb ik er een thema aan gekoppeld.
Mijn bijzondere, mooie, grappige momenten gaan over leven: het vrije leven, hoe we leven, voorbijgaand leven, nieuw leven, overleven, vergeten leven, gedroomd leven.........
HET VRIJBUITERSLEVEN
We hebben er al leuke tripjes mee gemaakt. Heerlijk hoor, die vrijheid: waar het mooi is blijf je langer en waar de omgeving of de camping niets is trek je verder. Op de fiets leuke stadjes of dorpjes ontdekken en niet langer dan één of twee dagen vooruit kijken, kortom: doen waar je zin in hebt en lekker vrijbuiteren. En ook niet onbelangrijk: de social media gaan even op een standje lager.
EINDE VAN HET FRANSE LEVEN
En toch is het op een gegeven moment klaar. Hebben we een nieuwe uitdaging nodig.
Nu kijken we met veel mooie herinneringen en zonder spijt terug op ons leven in le Boursillon (lees hier de column: een huisje in Frankrijk).
En die nieuwe uitdaging? We laten ons verrassen!
Onze schoonzoon Martijn komt vrij onverwacht alleen langs. Met een vage smoes belt hij van te voren of het gelegen komt. Het kwartje valt pas als hij met twee flessen wijn een beetje zenuwachtig komt binnenvallen.
En jawel, na een gezellige babbel komt het hoge woord eruit: "Ik wil jullie graag officieel om de hand van jullie dochter vragen". Och, en deze nuchtere tuthola, op jonge leeftijd wars van tradities, ouderwetse opvattingen en normen, krijgt het toch even te kwaad!
Voortschrijdend inzicht: tradities kunnen wel degelijk heel mooi zijn. En ja, we hebben JA gezegd!
OVERLEVEN
Leon heeft lange tijd met veel plezier bij zijn huidige werkgever gewerkt. Maar door de hoge werk- en tijdsdruk wordt het enthousiasme allengs minder, tot een moment komt waarop hij zegt er echt geen zin meer in te hebben. Het is een déjà vue moment: twintig jaar geleden was ook ineens de koek op. Toen hij voor de zoveelste keer moe thuis kwam raadde ik hem aan ontslag te nemen en te doen wat hij al langer wilde doen: zzp-er worden.
Met drie kleine kinderen en een hypotheek een goede baan opgeven! Dat was best spannend.
Nu is zo'n beslissing op je 37ste wel iets anders dan op je 57ste. Maar als werken overleven wordt, zit er niets anders op dan nadenken hoe het anders kan.
Na ettelijke gesprekken met zijn leidinggevende komen ze overeen dat hij een aantal uren inlevert en drie dagen als projectmanager gaat werken. Zijn vaste aanstelling wordt omgezet in een contract dat op 1 januari 2020 afloopt.
Ondanks de best heftige beslissing (zit men nog wel te wachten op een man van zijn leeftijd?) voelt hij zich opgelucht.
Volg je hart, je intuïtie, heb vertrouwen, laat los en begin opnieuw, is wel zo'n beetje ons levensmotto.
EEN LEVEN VOORBIJ
Een onverwachte rouwkaart luidt een heel verdrietig moment in. Meestal weet ik wel, voordat een rouwkaart op de mat valt, wie er is overleden. Dit keer niet en dat maakt dat ik toch enigszins aarzelend de envelop open maak. Het resulteert in een shockeffect: een hele goede bekende, onze vroegere overbuurman met wie we, samen met zijn vrouw, af en toe nog wat ondernamen, die een fan was van zoon Siebe (liedjesschrijver en zanger), is overleden. Hij was een paar jaar ouder dan wij, stond midden in het leven, was nog volop en met plezier aan het werk en superfit (want sportte regelmatig).
's Avonds legt hij zijn sportkleding voor de volgende dag klaar, gaat slapen en wordt niet meer wakker. Zomaar.......zo eenvoudig........zo stilletjes ........... zo jong en met zo'n shockeffect kun je het leven verlaten. Heftig en confronterend.
En ook weer zo'n moment dat je gaat nadenken over je eigen leven. En je dood. En je uitvaart.
NIEUW LEVEN
Het is altijd puzzelen als we een datum voor een gezinsbijeenkomst willen prikken, maar het gekke is dat het spontaan vaak wel lukt.
Zo zitten we op onze trouwdag ineens ongepland met het hele gezin bij elkaar. Als de één vraagt of ze even langs kunnen komen, vraag ik in de app maar even of er nog meer belangstellenden zijn en hoppa ...... iedereen kan ineens.
Het wachten is nog op het stel dat met de vraag begon, maar als ze stralend binnenkomen, blijkt het helemaal niet te gaan om het feit dat we al 31 jaar bij elkaar zijn. Er wordt een zacht pakketje in mijn schoot geworpen en als ik het openvouw kan ik niet meteen bevatten wat ik zie: een ieniemienierompertje!
We zijn allemaal sprakeloos en vervolgens praten we allemaal door elkaar. Hoe ver hoe lang wanneer uitgerekend gepland en trouwen dan hoe voel je je??
Ouders hebben 9 maanden de tijd om aan het idee van ouderschap te wennen, maar weet je dat je als aanstaande grootouders die tijd ook nodig hebt? Ondanks het feit dat alle ingewijden ons verzekeren dat het geweldig is grootouders te zijn, moet ik echt even wennen aan het idee dat we een generatie opschuiven.
Maar hé.........mijn dochter wordt moeder! Hoe geweldig mooi is dat!
En wat te denken van de rol die we er allemaal bij krijgen? Pappa, mamma, opa, oma, oom en tante. We gaan onszelf opnieuw uitvinden. Nieuw leven, nieuwe rollen, nieuwe ontdekkingen.
VERGETEN LEVEN
Op de ochtend voor kerst word ik door een onbekende dirigente van een koor gebeld met de vraag of ik voor een zieke fluitiste in de kerstnachtmis wil invallen.
Oh jee....uh.....goh.....kort dag......wat dan.....hoe.....met wie.....lang geleden dat ik een koor heb begeleid....... okay, ik doe het.
's Middags overleg met de dirigente, 's avonds nog even een paar liederen doornemen met het koor. Blijkt dat ook verwacht wordt dat ik het instrumentale intermezzo bij de communie ga spelen. Okay, een nummer van Adèle. Moet kunnen.
Opperste concentratie tijdens de mis. Ik krijg er weinig van mee. Moet steeds vooruit kijken.
Dan komt de pastoor langs voor de communie. Oh jee, niet op gerekend. Met de fluit in de hand is het een beetje lastig de hostie volgens het daarbij behorende ritueel aan te nemen en mag ik dat wel als niet katholiek? Maar ik vind het onbeleefd om te weigeren, dus neem ik hem onhandig aan. Niet slim om hem nu in de mond te doen, want ik moet Adèle spelen. Dan maar even op de muziekstandaard leggen.
Na de Vormselmis is er ineens een hoop geroezemoes en komt de dirigent met uitgestoken hand naar me toe. Ik heb de bril in de ene en de fluit in de andere hand. Geen idee wat ze wil. Moet ik iets aangeven, iets aanpakken? Dan loopt ze door. Ik kijk om me heen: alle kerkgangers schudden elkaar de hand: "Zalig kerstfeest!".
Na de mis zie ik mijn hostie op de grond liggen.
Het is wel heel lang geleden dat ik een kerkdienst bijwoonde.
2019 BELEVEN
OVERLEVEN gaan we niet meer doen. Lummelen schijnt heel goed tegen stress te zijn. En oh.......wat hou ik daar van! Heb net twee weken lummelen achter de rug, mensen wat is dat genieten! Die houden we erin!
We dromen van een vrijstaand huisje, ergens op het platteland, of aan de rand van een leuk dorp of stadje. Een duurzaam huisje, waar je ook lekker kunt lummelen.
Bijna hadden we zo'n huisje gekocht, ware het niet dat de verkoper niet akkoord ging met ons bod en wij niet genegen waren hem tegemoet te komen. Juist ja, wij willen voor een prikkie op de eerste rang zitten.
Dus Funda gaat een grote rol spelen in 2019. Blijft het bij dromen of gaan we ons droomplekje vinden?
VIER VROUWENLEVENS
Mijn moeder wordt deze maand 87. En hoewel dat al een behoorlijke leeftijd is en ze gauw moe wordt, ziet het er naar uit dat ze eind mei ervoor gaat zorgen dat er vier generaties vrouwen zijn. Omi noemt ze zichzelf al. Omi van een klein meisje, Ieniemieniemetijntje, dat nu al binnen ons gezin voor be- en ontroering zorgt.
Ik weet zeker dat ik, deze nuchtere tuthola, het wel even te kwaad krijg als dit vierde vrouwtje in mijn armen ligt.
We gaan het allemaal beleven in 2019!
Reacties
Een reactie posten