Van ronde levensjaren en bijzondere wendingen
Nu ik 60 ben geworden en meer leven heb om op terug te kijken dan voor me ligt, realiseer ik mij ineens dat, in de jaren dat ik in leeftijd een mooi rond getal heb, mijn leven vaak een andere wending heeft genomen of dat er bijzondere dingen zijn gebeurd.
Op mijn 20ste verlaat ik mijn ouderlijk huis om in een leuk appartementje in Hengelo (Ov) te gaan wonen. Ik kijk er naar uit en het blijkt dat ik dat goed kan: alleen wonen. Ik ben bezig met de opleiding verpleegkunde A in het Gerardus Majella Ziekenhuis en hoewel ik met GROTE LEVENSVRAGEN te maken krijg, vragen over leven en dood die mij onzeker en in de war maken, geniet ik van mijn huisje als ik thuiskom en waar ik de stilte vul met muziek uit de 70-er jaren en deze als achtergrond gebruik om de GROTE LEVENSVRAGEN te overdenken.
Op mijn 30ste wordt mijn schoonvader ernstig ziek en overlijdt het jaar daarop. Wat indruk op mij maakt in de periode van zijn ziekbed, is dat hij ervoor kiest alleen te lijden en ons niet in zijn rouwproces te betrekken. We hebben één keer een goed gesprek, op de dag dat hij te horen krijgt dat er niets meer aan zijn ziekte gedaan kan worden. Daarna is er geen gesprek meer over ziek zijn, sterven, de dood en hoe verder.
Ik ben nog lang na zijn overlijden boos op hem geweest en heb mij sindsdien voorgenomen het gesprek over de dood niet uit de weg te gaan.
Op mijn 40ste rond ik de opleiding 'Leraar Verpleegkunde' af en verandert mijn carrière van uitvoerend verpleegkundige in Het Dorp in Arnhem naar docent verpleegkunde aan het ROC in Nijmegen.
Tijdens mijn stage op het ROC in Ede wordt me duidelijk dat ik helemaal geen docent wil worden, maar praktijkopleider. Dat lijkt me veel leuker en beter bij me passen.
De afdelingsleider van de opleiding voor verzorgenden zit bij mijn eindpresentatie van de opleiding en biedt mij, zonder sollicitatiegesprek, een baan als docent verpleegkunde aan: "..., omdat ik dit jou zie doen", zegt ze.
Als anderen iets in mij zien wat ik zelf nog niet zie, is het wellicht de moeite waard te onderzoeken of ze gelijk hebben, is mijn redenatie. Dus word ik docent verpleegkunde bij het ROC Nijmegen.
Op mijn 50ste ga ik mijn carrière weer een andere richting geven, door als docent Duits aan de slag te gaan bij Het Nieuwe Eemland in Amersfoort en besluit ik mij serieus in te spannen voor de lerarenopleiding Duits aan Hogeschool Windesheim in Zwolle.
Ik heb net een jaar op een VMBO school (als docent Duits) achter de rug en mag er (terecht) niet blijven. Ik stap in alle valkuilen die je als beginnend docent kunt tegenkomen. Mijn ervaring als docent verpleegkunde was nuttig als het ging om lessen voorbereiden, maar niet hoe je een taal geeft en hoe je met leerlingen van die leeftijdsgroep omgaat.
Ik ben er zelf van overtuigd dat ik de verkeerde keus heb gemaakt en oriënteer mij alweer op een baan in de zorg, maar ook nu wordt mij door collega's gezegd dat ze mij het wel zien doen, maar dan op een ander soort school. Ik moet het echt nog een keer proberen vinden ze.
En omdat dit een déja vue is voor mij die mij goed is bevallen, ga ik het toch nog een keer proberen. Die kans krijg ik op Het Nieuwe Eemland. Wat leer ik er veel!
Op mijn 60ste breekt een wereldwijde pandemie los.
Ik leer hoe we online les kunnen geven, dat veel leerlingen het daar best goed op doen en sommige ook niet. En dat we met z'n allen heel snel kunnen anticiperen op veranderende situaties.
Op mijn 60ste verkopen wij ons huis in Apeldoorn (het is inmiddels ons 3de koophuis) en kopen we een huis in het buitengebied van Heerde. Met verhuizen hebben we ervaring opgedaan: van Dordrecht naar Oud Alblas naar Renkum en naar Apeldoorn.
We strippen voor het eerst een heel huis, maken het duurzaam en geven er helemaal onze eigen draai en kleur aan.
We gaan eerst tijdelijk op een klein vakantieparkje wonen, daarna stappen we over op de camper die we in de oprit hebben geplaatst en tot slot kamperen we in een slaapkamer. Het huis is dan nog lang niet klaar, maar we kunnen ons behelpen.
Op mijn 58ste ben ik begonnen mij weer voorzichtig te oriënteren op de arbeidsmarkt. Ik heb het prima naar mijn zin op mijn school, maar de A1 loopt behoorlijk vol en een school dichterbij lijkt me wel wat. Ik word 2x uitgenodigd voor een gesprek. Bij de één word ik afgewezen omdat ik aangaf niet te willen inleveren op mijn salarisschaal, bij de andere omdat ze een lesboer zochten en ik te ambitieus ben.
Als er op mijn 60ste een vacature op een school in Apeldoorn voorbijkomt, trek ik de stoute schoenen aan en probeer het nog één keer.
Tot mijn verbazing word ik uitgenodigd en volgt een leuk, weliswaar online gesprek, waarbij ik aan het eind aangeef dat ze bij hun overweging rekening moeten houden met het feit dat ik in een bepaalde salarisschaal zit en daarop niet ga inleveren.
Twee dagen later zou ik worden gebeld, na 20 minuten kreeg ik al een telefoontje.
"We willen je de baan aanbieden, Annet". Ik ben totaal flabbergasted en kan niet meteen 'ja' zeggen.
Ineens besef ik wat ik allemaal ga achterlaten. Maar ik merk ook dat ik er blij van word. En enthousiast. Een nieuwe school, een leuke sectie en maar 25 minuten rijden.
Dit is wat ik wil en waarom ik gesolliciteerd heb.
Het nieuwe schooljaar begint in een ander huis, op een nieuwe woonlocatie en op een nieuwe school.
Ik zie het me doen!
Op mijn 20ste verlaat ik mijn ouderlijk huis om in een leuk appartementje in Hengelo (Ov) te gaan wonen. Ik kijk er naar uit en het blijkt dat ik dat goed kan: alleen wonen. Ik ben bezig met de opleiding verpleegkunde A in het Gerardus Majella Ziekenhuis en hoewel ik met GROTE LEVENSVRAGEN te maken krijg, vragen over leven en dood die mij onzeker en in de war maken, geniet ik van mijn huisje als ik thuiskom en waar ik de stilte vul met muziek uit de 70-er jaren en deze als achtergrond gebruik om de GROTE LEVENSVRAGEN te overdenken.
Op mijn 30ste wordt mijn schoonvader ernstig ziek en overlijdt het jaar daarop. Wat indruk op mij maakt in de periode van zijn ziekbed, is dat hij ervoor kiest alleen te lijden en ons niet in zijn rouwproces te betrekken. We hebben één keer een goed gesprek, op de dag dat hij te horen krijgt dat er niets meer aan zijn ziekte gedaan kan worden. Daarna is er geen gesprek meer over ziek zijn, sterven, de dood en hoe verder.
Ik ben nog lang na zijn overlijden boos op hem geweest en heb mij sindsdien voorgenomen het gesprek over de dood niet uit de weg te gaan.
Op mijn 40ste rond ik de opleiding 'Leraar Verpleegkunde' af en verandert mijn carrière van uitvoerend verpleegkundige in Het Dorp in Arnhem naar docent verpleegkunde aan het ROC in Nijmegen.
Tijdens mijn stage op het ROC in Ede wordt me duidelijk dat ik helemaal geen docent wil worden, maar praktijkopleider. Dat lijkt me veel leuker en beter bij me passen.
De afdelingsleider van de opleiding voor verzorgenden zit bij mijn eindpresentatie van de opleiding en biedt mij, zonder sollicitatiegesprek, een baan als docent verpleegkunde aan: "..., omdat ik dit jou zie doen", zegt ze.
Als anderen iets in mij zien wat ik zelf nog niet zie, is het wellicht de moeite waard te onderzoeken of ze gelijk hebben, is mijn redenatie. Dus word ik docent verpleegkunde bij het ROC Nijmegen.
Op mijn 50ste ga ik mijn carrière weer een andere richting geven, door als docent Duits aan de slag te gaan bij Het Nieuwe Eemland in Amersfoort en besluit ik mij serieus in te spannen voor de lerarenopleiding Duits aan Hogeschool Windesheim in Zwolle.
Ik heb net een jaar op een VMBO school (als docent Duits) achter de rug en mag er (terecht) niet blijven. Ik stap in alle valkuilen die je als beginnend docent kunt tegenkomen. Mijn ervaring als docent verpleegkunde was nuttig als het ging om lessen voorbereiden, maar niet hoe je een taal geeft en hoe je met leerlingen van die leeftijdsgroep omgaat.
Ik ben er zelf van overtuigd dat ik de verkeerde keus heb gemaakt en oriënteer mij alweer op een baan in de zorg, maar ook nu wordt mij door collega's gezegd dat ze mij het wel zien doen, maar dan op een ander soort school. Ik moet het echt nog een keer proberen vinden ze.
En omdat dit een déja vue is voor mij die mij goed is bevallen, ga ik het toch nog een keer proberen. Die kans krijg ik op Het Nieuwe Eemland. Wat leer ik er veel!
Op mijn 60ste breekt een wereldwijde pandemie los.
Ik leer hoe we online les kunnen geven, dat veel leerlingen het daar best goed op doen en sommige ook niet. En dat we met z'n allen heel snel kunnen anticiperen op veranderende situaties.
Op mijn 60ste verkopen wij ons huis in Apeldoorn (het is inmiddels ons 3de koophuis) en kopen we een huis in het buitengebied van Heerde. Met verhuizen hebben we ervaring opgedaan: van Dordrecht naar Oud Alblas naar Renkum en naar Apeldoorn.
We strippen voor het eerst een heel huis, maken het duurzaam en geven er helemaal onze eigen draai en kleur aan.
We gaan eerst tijdelijk op een klein vakantieparkje wonen, daarna stappen we over op de camper die we in de oprit hebben geplaatst en tot slot kamperen we in een slaapkamer. Het huis is dan nog lang niet klaar, maar we kunnen ons behelpen.
Op mijn 58ste ben ik begonnen mij weer voorzichtig te oriënteren op de arbeidsmarkt. Ik heb het prima naar mijn zin op mijn school, maar de A1 loopt behoorlijk vol en een school dichterbij lijkt me wel wat. Ik word 2x uitgenodigd voor een gesprek. Bij de één word ik afgewezen omdat ik aangaf niet te willen inleveren op mijn salarisschaal, bij de andere omdat ze een lesboer zochten en ik te ambitieus ben.
Als er op mijn 60ste een vacature op een school in Apeldoorn voorbijkomt, trek ik de stoute schoenen aan en probeer het nog één keer.
Tot mijn verbazing word ik uitgenodigd en volgt een leuk, weliswaar online gesprek, waarbij ik aan het eind aangeef dat ze bij hun overweging rekening moeten houden met het feit dat ik in een bepaalde salarisschaal zit en daarop niet ga inleveren.
Twee dagen later zou ik worden gebeld, na 20 minuten kreeg ik al een telefoontje.
"We willen je de baan aanbieden, Annet". Ik ben totaal flabbergasted en kan niet meteen 'ja' zeggen.
Ineens besef ik wat ik allemaal ga achterlaten. Maar ik merk ook dat ik er blij van word. En enthousiast. Een nieuwe school, een leuke sectie en maar 25 minuten rijden.
Dit is wat ik wil en waarom ik gesolliciteerd heb.
Het nieuwe schooljaar begint in een ander huis, op een nieuwe woonlocatie en op een nieuwe school.
Ik zie het me doen!
Reacties
Een reactie posten