De aanrijding

Een paar weken terug zat ik zomaar ineens tegen een andere auto. Een gelijkwaardige kruising, ik ging rechtdoor en de auto van links ook, maar de bestuurder zag me niet. Gevolg: flinke klap en schade.

Ken je de reclame van Allianz? Een jonge vrouw parkeert haar dure cabrio onder een lantaarnpaal waar drie meeuwen op zitten. De meeuwen kijken verlekkerd toe: ze verheugen zich erop in die chique cabrio te schijten.

De jonge vrouw kijkt naar boven, ziet de verwachtingsvolle blikken, hoort het smachtende gekrijs van de meeuwen en besluit achteruit te rijden op de parkeerplaats. Je hoort de teleurstellende geluidjes van de meeuwen. Helaas rijdt de vrouw tegen een betonnen plantenbak en de meeuwen schateren het uit. 

Ik vind die meeuwen en hun reacties echt briljant gevonden en hoe vaak ik die reclame ook zie, ik schiet steeds weer in de lach.

Hoe loopt het af? De vrouw appt met Allianz: “Ik heb schade”, krijgt als reactie terug: “We gaan het oplossen”, kijkt de meeuwen triomfantelijk aan en loopt vrolijk weg, de meeuwen verbaasd en teleurgesteld achterlatend.

Laatst zei ik nog tegen Leon dat ik me afvroeg of het in het echt wel zo makkelijk zou gaan. Ik ben de app nog gaan opzoeken, maar kon hem niet vinden.

Nou ben ik verzekerd bij Allianz, dus ik kon de proef op de som nemen. Geen app dus. 

Allereerst moest ik school bellen. Het 2de en 3de uur stond een toets gepland en dat zou ik waarschijnlijk niet redden. Mijn auto moest afgesleept worden en ik ging mee naar het bergingsbedrijf. Ik zat gezellig voorin bij de chauffeur, lekker hoog en superveilig. De chauffeur was een jongeman met wie ik een leuk gesprek had over zijn en mijn werk en de opleiding. Hij vertelde enthousiast dat hij zo blij was dat hij Duits had gekozen op school, omdat dat in zijn werk zo goed van pas kwam. Hij moest nog wel eens handleidingen lezen in het Duits en hoewel dat wel een specifiek vakjargon is, kwam hij met het basisduits van school toch al een heel eind. Hij was zo aardig te bellen met de verzekeringsmaatschappij en belde een taxi voor me die me naar school zou brengen.

De taxichauffeur was ook al zo'n aardige jongeman. Ik ging gezellig voorin zitten en weer had ik een leuk gesprek over ons beider werk en opleiding. Hij was een eigen bedrijf gestart en hielp zijn moeder waar nodig met haar taxibedrijf. Het advies van zijn oom: "Jongen, zorg dat je je talen kent", had hij ter harte genomen. Hij kon zich naast Nederlands redden in het Engels, Frans en Duits. Hij was er heel blij mee "want het verrijkt je leven" zo vertelde hij. " Mensen zijn altijd blij als je probeert hun taal te spreken en ze te begrijpen". Bovendien had hij bij zijn vorige werkgever een grote order binnen weten te halen, omdat hij de taal van de klant sprak: Frans.

Ondanks een verkeerde start van de dag was ik toch best al in mijn nopjes met deze twee leuke ontmoetingen. 

Terug naar: "We gaan het oplossen". Inmiddels had ik een schadeformulier ingevuld (Wat een ondingen. De hele wereld is veranderd in de 64 jaar dat ik op deze wereldbol rondscharrel, maar het schadeformulier is nog exact hetzelfde als toen ik mijn rijbewijs kreeg), was ik met de bergingswagen meegereden naar het bergingsbedrijf een heel eind van school, kreeg ik daar koffie, werd ik met de taxi, die vergoed werd door de verzekerar, naar school gebracht en was ik twee leuke ontmoetingen rijker. Maar ik moest ook nog thuiskomen. Op het platteland zonder openbaar vervoer. Gelukkig was Leon vrij en heeft hij mij 's middags opgehaald, uiteraard al lang blij dat de scahde beperkt was gebleven tot de auto.

Omdat mijn auto totall los werd verklaard, had ik geen recht op een vervangende

auto. Dat werd dus improviseren met één auto.

We hebben het geluk dat Leon voor zijn werk langs Apeldoorn rijdt en hij heeft me twee keer met de fiets in Apeldoorn afgezet. En ik moet eerlijk zeggen: terug fietsen na een schooldag is helemaal zo gek nog niet. Mijn hoofd raakte helemaal leeg. Daarnaast is hij twee dagen thuis gaan werken. Afspraken via teams zijn sinds Corona wel een uitkomst.

In die week zijn we ook voor een andere auto gaan kijken. Stad en land afrijden wilde ik niet. Ik wilde vooral snel een betrouwbare auto. De tweede garage waar we gingen kijken had net een auto van een eerste eigenaar overgenomen. Een mooie C3, even oud als mijn aan gort gereden Nissan Micra, maar met een ton minder op de teller en zonder piepjes, mankementen, gebreken en vieze geurtjes (geen idee waar die vandaan kwamen). Allemaal dingen waar ik geen geld aan wilde uitgeven. Twee dagen later reed ik in mijn nopjes met de auto de garage uit. Toch wel heel blij met een auto die er én beter uitziet en geen mankementen en gebreken heeft. Elk nadeel heb z'n voordeel.

Anderhalve week na de aanrijding stond het bedrag dat ik van de verzekering terug kreeg (en die viel me niet tegen) al op de rekening en was de schade afgehandeld.

"Wij lossen het op" is te simplistisch, maar ik ben wel twee leuke ontmoetingen en een fijne auto rijker. Oh ja ..... en ook een minder hoge spaarrekening.