Plasperikelen

Met mijn hand tussen de benen sta ik heen en weer wippend voor de wc, hopend mijn slipje op tijd naar beneden te kunnen trekken. Het is niet de eerste keer dat ik rustig naar het toilet kan lopen, maar zo gauw ik de wc zie, ineens ontzettend nodig moet.  Het zal wel met leeftijd te maken hebben. 

Dat doet mij denken aan een uiterst penibele situatie jaren geleden. We zijn met onze mountainbikes op fietsvakantie in Oostenrijk en fietsen van hotel naar hotel langs 10 meren. Geen gesleep met bagage, want die  wordt elke dag keurig nagebracht. 

Als we op maandag starten komen we er achter dat we door een gebied fietsen waar de horeca een 'Ruhetag' heeft. Dat is wel heel bijzonder zo in het hoogseizoen! Dag twee fietsen we in een ander gebied, die de dinsdag als Ruhetag heeft. Het zal toch niet zo zijn dat op dag 3……? Maar nee, later blijkt dat alleen de maandag en dinsdag ‘Ruhetage’ zijn. 

Dat betekent dat we onderweg niet kunnen stoppen voor een kop koffie of toiletbezoek, want echt alles is dicht. Nu kan ik best een tijd zonder koffie, maar niet zonder toilet. 

En dus komt er een moment dat ik mijn blaas ga voelen. Nergens een plek langs de kant van de weg waar we even kunnen stoppen. De druk op mijn blaas wordt langzaam groter. Overal waar we een restaurantje tegenkomen: Ruhetag! Ik druk me wat harder in het zadel. Een gezellig gesprekje met Leon zit er niet meer in. Genieten van de omgeving ook niet. Mijn brein denkt alleen maar: IK WIL PLASSEN! Hoe ga ik dit volhouden? Ik druk me nog harder in het zadel. Dan ..... een bord......na 100 meter een restaurant. Laat het open zijn, laat het alsjeblieft open zijn! We boffen. Ze zijn net bezig het terras in te richten. Ik moet echter eerst ongeschonden van die fiets af zien te komen, want ik had me natuurlijk niet voor niets zo hard in het zadel gedrukt èn ik moet nog mijn been over het zadel zwaaien om af te stappen. De druk op mijn blaas is immens,  maar ik hou het wonderwel droog. Met aangespannen billen loop ik quasi ontspannen en met een vriendelijke glimlach langs de kelner. "Wo ist die Toilette bitte?" Ai, ook nog eens helemaal achterin het restaurant! Het liefst zou ik rennen, maar ik vrees dat ik dan de kraan meteen helemaal open zet. Omdat ik niet met mijn hand tussen mijn benen door het best wel chique restaurant wil lopen, loop ik als een snelwandelaarster. Ga ik het redden? Daar is de wc! Het zal toch niet dat ik vlak voor de eindstreep.........Snel trek ik de deur van het toilet open, draai me vliegensvlug om, trek als een gek half hangend boven het toilet mijn fietsbroekje naar beneden, ontspan.....oh wat een intens genot... ga zitten..... en beland ....op het deksel! Nee! Mijn blaas loopt al leeg. Met uiterste inspanning knijp ik de blaasspier weer dicht, richt me op, til het deksel op, die slaat tegen mijn billen, richt me verder op, deksel staat omhoog en ik ga weer zitten. Eindelijk……eindelijk kan ik ontspannen. Maar wat een puinhoop! Plas op het deksel, plas op de bril, plas op de grond, natte billen ...... een gênante vertoning. 

Als de laatste druppel is weggevloeid blijf ik nog even verdwaasd zitten, ellebogen op mijn bovenbenen en mijn hoofd steunend op mijn handen. Dan pak ik toiletpapier, veel toiletpapier en probeer alles zo netjes en droog mogelijk achter te laten. Een laatste blik, het ziet er weer keurig uit. 

Rustig loop ik terug naar het terras, vriendelijk glimlachend naar de serveerster: "Ja gerne einen Kaffee bitte.”